Samenvatting

Momenteel is er in Nederland veel discussie gaande over de signalering en aanpak van
kindermishandeling en verwaarlozing. Uit verschillende studies, zoals de tweede Nationale
Prevalentiestudie (2011) van het Nederlandse Jeugdinstituut, bleek dat het aantal mishandelde
kinderen is gestegen. Van 24,1% kinderen in 2005 naar 27,4% kinderen in 2010. Dit is een stijging
van 3,4 % mishandelde en verwaarloosde kinderen (NPM, 2010). In juli 2013 werd de Meldcode
kindermishandeling en huiselijke geweld door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en
Sport ingevoerd. Deze wet verplicht logopedisten om vermoedens van kindermishandeling te
melden. Naar aanleiding van de meldplicht was de centrale vraag in de thesis: hoe is de
handelingsbekwaamheid van logopedisten met betrekking tot kindermishandeling en huiselijk
geweld? Er werd een case study gestart waarin tien logopedisten werden geïnterviewd met
betrekking tot hun handelingsbekwaamheid en kennis over kindermishandeling en verwaarlozing
binnen hun logopedische praktijk. Concluderend werd gesteld dat eerstelijns logopedisten nog
onvoldoende handelingsbekwaam zijn. De deelnemers kenden of gebruikten de meldcode
kindermishandeling en huiselijke geweld te weinig en waren hier nog onvoldoende in geschoold.
De logopedisten kunnen zodoende niet adequaat op kindermishandeling reageren, waardoor het
kind in veel gevallen slachtoffer blijft van kindermishandeling.