Samenvatting

De stem geeft ons de mogelijkheid om onze ideeën te verwoorden naar de omgeving toe en omgekeerd. Zowel bij volwassenen als bij kinderen geeft de stem bewust en onbewust informatie over de persoonlijkheid. Zo kan de stem dienen als middel voor informatieoverdracht en het uiten van gevoelens. Als de stemgeving bij kinderen afwijkend blijkt te zijn, resulteert dit in kinderdysfonie. In een systematic review van Majdevac, Mitrović en Jović (2001) wordt er voor dysfonie de definitie gebruikt die is opgesteld door de ‘Union of the European Phoniatricians’: “Dysfonie is een verzamelterm voor alle (soorten) stemstoornissen”. In andere literatuur, waaronder Spital (2004), De Bodt (2009) en Maryn (2011) wordt ‘heesheid’ vaak als synoniem gebruikt voor ‘dysfonie’. Omdat stemstoornissen bij kinderen resulteren in heesheid (De Sutter, 2009), worden ‘kinderdysfonie’ en ‘kinderheesheid’ ook als synoniemen gebruikt in deze bachelorproef. Een kenmerk van kinderdysfonie is dat het kind zichzelf op een andere manier gaat horen en opmerkt dat kinderen in de omgeving een ander stemgeluid hebben (Spital, 2004). Hierdoor kunnen functionele en emotionele gevolgen zich manifesteren, zoals het praten met vrienden vermijden of het krijgen van een schaamtegevoel. Ook de omgeving van het kind speelt een belangrijke rol bij de bewustwording van een eventueel stemprobleem. In de jaren ’80 verwees de huisarts het kind met stemklachten door naar de KNO-arts. De uiteindelijke behandeling bestond uit het verwijderen van stembandknobbeltjes en keel- en/of neusamandelen. Op dit moment wordt er enkel een chirurgische ingreep op de stembanden verricht bij aanhoudende stemproblemen en bij patiënten die geen vooruitgang laten zien na de pubertijd. Logopedisten waren destijds onvoldoende geïnformeerd over de mogelijkheden van stemtherapie (Nijzink-van Grinsven, Smit-Hermer & Waar, 1996; Tezcaner, Karatayli, Sati & Dursun, 2009) en er bestonden weinig behandelmethoden voor stemproblemen aangepast voor kinderen. Toch werd in de jaren ‘80 ook al literatuur gepubliceerd rondom de aanpak van kinderdysfonie. Zo bracht D.R. Boone in 1980 een programma op de markt voor het screenen, evalueren, verwijzen en behandelen van dysfonie bij kinderen in de schoolleeftijd. Ook Andrews en Wilson beschreven in respectievelijk 1986 en 1987 uitgebreid de inhoudelijke aspecten behorende bij stemtherapie voor kinderen. Toch is er tot op heden nog steeds twijfel over de juiste aanpak van kinderdysfonie (Theis, 2010; Akin Şenkal & Ciyiltepe, 2013). Al zoekend naar een onderwerp voor deze bachelorproef werd onder andere het vaktijdschrift van de Vlaamse Vereniging voor Logopedisten doorzocht. De aandacht ging uit naar een aankondiging van een nieuw oefenprogramma voor kinderen met stemproblemen, genaamd ‘Tem je stem!’ (Vlaamse Vereniging voor Logopedisten, 2013). Na enig