Samenvatting

Dyscalculie is een rekenstoornis met hardnekkige problemen bij het vlot en accuraat toepassen van reken- en wiskundekennis. Ondanks dat dyscalculie een minder bekend begrip is, kunnen de gevolgen groot zijn. In België wordt de CDR standaard gebruikt bij een vermoeden van dyscalculie. De CDR test negen cognitieve deeltaken die nodig zijn om vlot te kunnen rekenen. (Desoete & Roeyers, 2006) In Nederland zijn tot op heden geen rekentests waarmee dyscalculie kan worden gediagnosticeerd. (Luit, van, Bloemert, Ganzinga & Mönch, 2012)
Om de reeds voor Nederland aangepaste CDR, de CDR-NL (Gorissen, Otte & Stihl, 2008), te kunnen invoeren als officieel meetinstrument voor dyscalculie, moet aan een aantal criteria worden voldaan, waaronder validiteit. In deze thesis wordt de validiteit onderzocht door de CDR-NL groep 5&6 te vergelijken met verschillende vergelijkingstests (Zareki-R-NL, Cito-toets rekenen/wiskunde, beoordelingen door leerkracht).
De onderzoeksgroep bestond uit 65 leerlingen. Uit de onderzoekdata is gebleken dat de CDR-NL groep 5&6 correlaties vertoonde met alle vergelijkingstests. De hoogst gemeten correlatie was middelmatig (r = .58). In de discussie wordt getracht de lage correlaties te verklaren en wordt een kritische blik op de praktische inzetbaarheid geworpen. De criterium- en constructvaliditeit van de CDR-NL groep 5&6 zijn beide goed. Er zijn echter kanttekeningen bij de test.