Samenvatting

‘Sociale media’, een term die behoort tot de dagelijkse woordenschat van veel mensen en die op dit moment bijna niet meer uit onze maatschappij weg te denken is.
Het is voornamelijk de jongere generatie die gebruik maakt van sociale media, omdat zij zijn opgegroeid met deze steeds verder ontwikkelende media. Ook andere generaties maken steeds intensiever gebruik van sociale media. Meer en meer worden handelingen gedigitaliseerd, waardoor ook bijv. ouderen (65+-ers) zich “moeten” verdiepen in het gebruik van internet. Een voorbeeld hiervan is het internetbankieren. Voorheen betaalde men een factuur van de bank met een acceptgiro, maar tegenwoordig kan men online betalen en kan men alle persoonlijke rekeningen online inzien.
Het is vandaag de dag voor velen geheel vanzelfsprekend om een bericht op Facebook te plaatsen of even kort te chatten met iemand via het internet. Geldt dit ook voor mensen die doof zijn? Gebruiken zij sociale media op dezelfde manier en in dezelfde mate als dat horenden dit doen? Of doen zij dit anders? De literatuur kan ons hier tot op heden weinig over vertellen. De onderzoekers willen daarom graag antwoord op de volgende onderzoeksvragen: In welke mate zorgen sociale media ervoor dat doven kunnen participeren in de ‘horende maatschappij’? en: Welke voor- en nadelen ondervinden doven en ernstig slechthorenden van sociale media vergeleken met de voor- en nadelen die horenden ervan ondervinden?
In onderstaande teksten van deze bachelorthesis zullen ‘doven’ afgekort worden met D, ‘ernstig slechthorenden’ met ES en ‘horenden’ met H.
1.1 Aanleiding en beroepsmatige relevantie
Communiceren is één van de belangrijkste dingen in het leven. Communicatie stelt ons in staat onze basisbehoeften kenbaar te maken. Mensen hebben contact met elkaar en willen elkaar begrijpen; ze willen communiceren. Een deel van die communicatie is gesproken taal, maar een groot deel ook niet. Denk maar aan o.a. gezichtsuitdrukkingen, houding en intonatie, ofwel non-verbale communicatie. Voor de meeste mensen, is gesproken taal een vanzelfsprekend middel om informatie uit te wisselen. Maar dat geldt niet voor iedereen. Zo kan een D of ES persoon bijna niets met gesproken taal. Hij of zij kan hooguit proberen om spraak af te zien. Ook bij mensen met een verstandelijke
2
beperking gaat het onder woorden brengen van gedachten, gevoelens en wensen vaak niet zo gemakkelijk (Ceulemans, 2012).