Samenvatting

In dit praktijkgericht onderzoek ben ik op zoek gegaan naar factoren die de samenhang van onze
zorgstructuur kunnen bevorderen. We zullen meer samenhang in onze zorgstructuur krijgen door
een goede communicatie die gericht is op de dialoog. Hierbij luisteren we echt naar de ander en
proberen ons te verplaatsen in de ander. Bij uitspraken denken we na over de gemeenschappelijke
waarde die dit voor ons heeft. De belangstelling is gericht op de mentale modellen van de persoon.
Daarnaast is er het besef dat iedereen een deel van de oplossing heeft. Door in de communicatie
open te staan voor de ideeën van anderen, kan samenwerking uitgroeien tot samen leren. De dialoog
zie ik als middel om tot gezamenlijke bezinning (reflectie) te komen.
Iedereen leert op een andere wijze. Bij individueel leren houd je rekening met verschillende
leerstijlen (leercyclus van Kolb). In een lerende school gaat het om het ontwikkelen van een
gezamenlijke visie en het uitwisselen van mentale modellen. Waar het team door doen, bezinnen
(reflecteren), denken, beslissen en bijstellen als team leert. Dit draagt ook bij aan het persoonlijk
meesterschap van de betrokkenen. Als wij meer samen bezinnen en reflecteren op de problemen
waar we tegenaan lopen, niet door nieuwe regels of protocollen op te stellen, maar over onze
inzichten en principes ten aanzien van deze problemen, zullen we steeds meer een lerende
organisatie worden. Alles staat met elkaar in verbinding en werkt als een systeem. Systeemdenken
vraagt om een andere manier van kijken naar de elementen van een situatie. Gebeurtenissen zijn
geen op zichzelf staande gegevens, maar zijn allemaal onderdelen van een groter geheel (Senge
2008). Door ons te bezinnen op de vraag: "Wat voor een school willen wij zijn?" Kunnen we een
gezamenlijke visie op bouwen. Meer samenhang in onze zorgstructuur zullen we ook krijgen als we
ons ondersteund voelen en bevestigd worden. We leren als ze we ons gekend voelen. Gekend
worden is een voorwaarde om te kunnen leren. Of zoals Stevens (2007) zegt: "Zonder relatie geen
prestatie".
Door te beseffen dat iedere collega, ouder en kind speciaal is, kunnen we samen leren werkwijzen te
ontwikkelen om de verschillen niet slechts te accepteren, maar als kans om van elkaar te leren.
Stevens ziet adaptief onderwijs als goed onderwijs waarbij iedere leerling zich op zijn plaats voelt. Hij
gaat daarbij uit van een verantwoorde aanpak met respect voor de basisbehoeften van kinderen:
behoefte aan relatie, competentie en autonomie. Deze basisbehoeften zijn naar mijn mening ook de basisbehoeften van leerkrachten en onderwijsondersteuners en ouders.