Samenvatting

In deze studie is onderzocht wat het effect is van psychomotorische therapie (PMT) op het lichaamsbesef en de assertiviteit van een poliklinische cliëntenpopulatie met assertiviteitsproblematiek. Een deelvraag was of verbeterd lichaamsbesef positief zou correleren met een verbetering in assertiviteit. Aan het onderzoek hebben 6 cliënten deelgenomen (experimentele groep: n = 4, controlegroep: n = 2). De cliënten zijn doorverwezen i.v.m. assertiviteitsproblematiek via de polikliniek naar de PMT. Gedurende de onderzoeksperiode zijn de variabelen lichaamsbesef en assertiviteit driemaal gemeten. Voor het meten van lichaamsbesef werd de "Scale of Body Connection' (SBC) gebruikt en voor het meten van assertiviteit de "Schaal voor Interpersoonlijk Gedrag' (SIG). De SIG hanteert twee uitkomstmaten, een spanning score en een frequentie score. De SIG gaat uit van assertiviteit bij een lage spanningsscore en een hoge frequentiescore. Uit de resultaten blijkt dat zowel het lichaamsbesef als de assertiviteit na het volgen van de PMT module verbeterd is. Deze verbetering bleek statistisch niet significant op een 5% niveau, in een aantal gevallen was er bij de experimentele groep wel sprake van borderline significantie. De correlatie tussen de variabelen lichaamsbesef en assertiviteit is niet aangetoond. Er kan niet gesteld worden dat interventies op lichaamsbesef automatisch leiden tot verbetering in assertiviteit.
Concluderend kan wel gesteld worden dat de PMT module leidt tot verbeterd lichaamsbesef en verbeterde assertiviteit. Het geringe aantal proefpersonen maakt deze studie echter wel minder betrouwbaar. Daarom is het aan te raden om een vervolgstudie toe te passen waarbij meer proefpersonen betrokken worden om antwoord te kunnen geven op de onderzoeksvraag of verbeterd lichaamsbesef inderdaad leidt tot verbeterde assertiviteit. Een belangrijke onderbouwing voor het indiceren voor de behandeling van assertiviteitsproblematiek middels psychomotorische therapie!
1. Inleiding
1.1 Aanleiding en relevantie
Vaak gebeurt het dat cliënten die komen voor psychomotorische therapie (PMT), willen leren voor zichzelf op te komen, grenzen te stellen naar anderen. Het aanpassen aan anderen is een veel gebruikte copingstrategie waar ze last van ondervinden. Maar hoe kun je grenzen aangeven aan anderen als je niet weet van jezelf waaraan je ze kunt herkennen? In deze situaties wordt de PMT behandeling gestart met het ver- en herkennen van lichaamssignalen gekoppeld aan gevoelsbeleving en gedachtes, om cliënten te ondersteunen in het kunnen herkennen van hun grenzen. Om vervolgens vaardigheden aan te leren om grenzen aan te geven en zich te