Samenvatting

Voor u ligt een artikel geschreven door een nieuwsgierige student van de School of Human Movements and Sports in Zwolle (voorheen CALO). Inmiddels zit ik in de afrondende fase van mijn opleiding tot Bewegingsagoog en Psychomotore therapeut. Ik heb op de CALO een mooie en interessante opleiding genoten. Ik heb geleerd over het invoegen en afstemmen met betrekking tot verschillende cliënten en ziektebeelden. Heel veel geoefend met verschillende manieren van communiceren, daarnaast natuurlijk veel theoretische leerstof voor de kiezen gehad. Maar wat ik vooral geleerd heb is dat het vak als PMT'er zo ongelofelijk veelzijdig is. Is er dan ook nog iets wat ik gemist heb dan? Ja, is daarop mijn antwoord. Want wat mij vanaf het begin is bijgebleven toen ik naar Zwolle kwam was de 'kleur' van de CALO studenten. In zwart wit termen, ik had nog nooit op zo'n 'witte' school gezeten. Ik kom zelf uit Utrecht en tijdens mijn middelbare school periode zat ik op een gemengde school. Maar in contrast met de CALO leek deze wel 'pikzwart'. Ik vroeg me vrijwel direct af waar de allochtone CALO student te bekennen was. Maar tevergeefs, op de CALO en dan met name de BA&PMT richting kun je de allochtone student op twee handen tellen. Een student van Surinaamse kom af, die zijn er wel. Maar een Marokkaan of een Turk, ik ben ze niet tegen gekomen. Als ik daar nu zo over nadenk vindt ik dit vreemd, mijn opleiding is in dat opzicht geen afspiegeling van de maatschappij waarin we leven. Nederland is een Multiculturele samenleving, waarin we verschillende culturen kunnen ontmoeten. Die mogelijkheid is me tijdens mijn studie onbewust en onbedoeld, maar ook zeker onvoldoende aangereikt. Een gemiste kans in mijn ogen, want de allochtone burger klopt steeds vaker aan bij instanties voor psychische zorg. Zeker in de grote steden bestaat de 'caseload' van ongeveer iedere hulpverlener al bijna voor de helft uit allochtone (niet westerse) cliënten. In dit artikel wil ik u, de lezer, kennis laten maken met deze doelgroep. Natuurlijk is deze doelgroep te groot en te veelzijdig om in een enkel artikel te bespreken. Dus richt ik me in het artikel specifiek op de Marokkaanse cultuur. De doelgroep is in dit geval de oudere, eerste generatie, allochtonen (gastarbeiders) van Marokkaanse komaf die kampen met een depressie. Ik werk inmiddels in Amsterdam bij GGZ in Geest als bewegingsagoog met diezelfde doelgroep. Maar kwam tijdens mijn eindstage voor het eerst met hen in aanraking. Omdat ik vanuit mijn opleiding maar heel weinig over deze specifieke cliënt heb geleerd was de eerst ontmoeting al een ervaring op zich. Dit heeft me ook op het idee gebracht dit artikel te schrijven. Om zo bij anderen ook een bepaald enthousiasme te wekken, deze doelgroep is namelijk uitdagend en interessant.
Na een kort beeld te hebben geschetst van de doelgroep en de wijze waarop de klachten worden ervaren, zal ik ingaan op de cultuur verschillen en communicatie 'beperkingen' die we als hulpverlener tegen komen. Hierna zal ik vanuit mijn ervaring en kennis met deze doelgroep beschrijven waarom Psychomotore therapie effectief is bij de behandeling van deze, lang vergeten, doelgroep. Ik stel mezelf daarbij de volgende vraag die ik met behulp van dit artikel wil beantwoorden: "Op welke wijze kan PMT bijdragen aan de behandeling van Marokkaanse mannen in de leeftijd van 40 tot 65 jaar, die last hebben van een depressie?" Deze hoofdvraag is onderverdeeld in kleine vragen. Een vraag die ik mezelf direct stelde en waarmee ik ook vrij
gauw werd geconfronteerd was: 'Hoe ga je bijvoorbeeld binnen de therapie om met de cultuur verschillen, communicatie en taal problemen?' Ik als westerling houd er westerse ideeën op na, dus ook als ik mijn vak als therapeut uitoefen. Het idee achter dit artikel is om vanuit dit westerse denken, toch een brug te kunnen slaan naar de andere cultuur om zo tot een meer open en begripvolle houding te komen.