Samenvatting

Dit onderzoek is uitgevoerd binnen de RIBW Arnhem en Veluwe Vallei, en richt zich op de jongeren van locatie ´De Kromme Elleboog´. Vanaf 2006 blijkt dat steeds meer jongeren/ jong volwassenen
( < 30 jaar) gebruik maken van beschermd wonen binnen de RIBW Arnhem en Veluwe Vallei.
In 2003 woonden er 25 jongeren onder de 30 jaar binnen de RIBWAVV, in 2010 is dit aantal reeds gestegen tot 90. Zie bijlage 1.
Dit is een stijging van 260 %. De verwachting is dat het aantal jongeren in 2015 gestegen zal zijn tot 130.
Jongeren worden verwezen vanuit de GGZ en vanuit jeugdzorgplus. De groep jongeren vanuit jeugdzorgplus wordt geleidelijk groter. Uit ervaring van de begeleiding blijkt dat vooral jongeren die
verwezen worden vanuit jeugdzorgplus een grote kloof ervaren tussen de beslotenheid vanuit jeugdzorgplus en de eigen verantwoordelijkheid die van hen verwacht wordt binnen een beschermde
woonvorm van de RIBW.
De volgende onderzoeksvraag staat hierbij centraal;
In hoeverre zijn jongeren die worden doorgeplaatst vanuit jeugdzorgplus te begeleiden binnen een beschermde woonvorm van het RIBW, locatie Kromme Elleboog ?
Een antwoord op de vraag is gezocht door het uitvoeren van literatuurstudie, dossieronderzoek en interviews gericht op o.a. de mate van zelfstandigheid en motivatie van de jongeren.
Ik heb getracht de kloof tussen Jeugdzorgplus en een beschermde woonvorm binnen de RIBW te beschrijven en te verklaren.
Het is niet het doel van dit onderzoek om met een verwijtende vinger te wijzen richting jeugdzorg of richting team de Kromme Elleboog, maar te signaleren waardoor deze jongeren deze kloof ervaren.
Verder is in beeld gebracht tegen welke problemen het team aanloopt in de begeleiding van de jongeren die instromen vanuit een jeugdzorgplus instelling.
Uit de literatuurstudie is naar voren gekomen dat jongeren die kampen met een gedragsstoornis gebaat zijn bij begeleiding die duidelijke grenzen stelt en maatregelen treft om grensoverschrijdend gedrag te
stoppen.
Vanuit de theorie blijkt ook dat vooral jongeren, die kampen met een combinatie van ADHD en een gedragsstoornis, moeilijk te begeleiden zijn binnen de RIBW.
Enerzijds heeft dit te maken met hetgeen deze jongeren in het verleden hebben geleerd qua zelfstandigheid en op welke manier ze gemotiveerd werden, anderzijds met de psychiatrische
problematiek van de jongere.
De jongeren afkomstig vanuit jeugdzorgplus hebben een lang traject in de hulpverlening achter de rug en zijn nooit geleerd zelfstandige en evenwichtige keuzes te maken. Dit hebben ze in de thuissituatie
nooit meegekregen en door hun problematiek zijn ze niet in staat de gevolgen van hun handelen in te zien.
Daar komt bij dat in de hulpverlening , voordat ze binnen de RIBW kwamen wonen, weinig aandacht is geweest om deze vaardigheden te trainen.
Daarnaast gaat men binnen de RIBW uit van een bepaalde mate van zelfstandigheid en intrinsieke motivatie van de cliënt terwijl in het voortraject bij de jongeren vooral sprake was van extrinsieke
motivatie middels sancties en beloningen.
Het verschil tussen intrinsieke en extrinsieke motivatie en het verschil in de manier waarop begeleiders met jongeren omgaan verklaart de kloof die de jongeren ervaren tussen de RIBW en
jeugdzorgplus.