Samenvatting

In deze scriptie is er op zoek gegaan naar mogelijkheden om psychomotorische therapie toepasbaar te maken voor dove en slechthorende kinderen. Om tot een antwoord te komen is er literatuuronderzoek gedaan naar de doelgroep, hun problematiek en de nodige aanpassingen.
Uit onderzoeken is gebleken dat de emotionele ontwikkeling en de lichaamswaardering van doven en slechthorenden anders is dan die van horende mensen. Ook hebben zij meer emotionele- en gedragsproblemen dan horende leeftijdsgenoten. De oorzaken en gevolgen van deze emotionele- en gedragsproblemen kunnen binnen de psychomotorische therapie door het gebruik van verschillende thema's worden aangesproken en behandeld. Hiervoor kunnen de modaliteiten ervaren, oefenen en ontdekken gebruikt worden.
Doordat doven en slechthorenden gebruik maken van gebarentaal, en andere gedragsregels hebben dan hun horende leeftijdsgenoten is het van belang dat de therapeut hier kennis van heeft. Ook moet er tijdens de therapie een tolk aanwezig zijn of moet de therapeut gebarentaal kunnen. Naast de benodigde kennis moet er gekeken worden naar aanpassingen betreffende de ruimte waarin therapie wordt gegeven en de materiële voorzieningen in deze ruimten. Tot slot zijn nog aspecten in de communicatie tussen cliënt en therapeut waarop gelet moet worden. Therapeutische aandachtspunten zijn erg belangrijk binnen de behandeling. Een therapeut met voldoende kennis en een aangepaste ruimte/zaal zou prima psychomotorische therapie kunnen geven aan doven of slechthorenden.