Samenvatting

De operatie in Afghanistan confronteert Nederlandse militairen met een veelheid van taken
op het gebied van veiligheid, ondersteuning van het civiele bestuur en wederopbouw. Veiligheid
komt vóór democratie en wederopbouw. Daarbij zijn ook veelvuldig militaire confrontaties
aan de orde. Hoe treden militairen bij dergelijke operaties op? Zijn de Nederlandse
militairen daarbij efficiënt en effectief? Aan de hand van de doctrine, de planning en de
besluitvorming alsmede de inzet rond Chora worden deze vragen beantwoord. Ook de
bevelvoering, de rol van leiderschap en de ter beschikking gestelde middelen komen daarbij
aan de orde. Het opleiden, trainen en vormen van denkende (onder)officieren die goed kunnen
omgaan met opdrachtgerichte commandovoering in een complexe omgeving draagt
hiertoe volgens van den Aker wezenlijk bij. De auteur pleit voor de inzet van zwaardere
middelen om zo escalatiedominantie, voldoende bescherming en voortzettingsvermogen te
hebben. Hij wijst daarbij op de ervaringen van internationale partnerlanden. Ook gaat hij in
op de kwaliteit van de Afghaanse eenheden. De opinie van de Afghaanse bevolking beschouwt
hij als het aangrijpingspunt. Hiertoe is het cruciaal te beschikken over relevante
informatie. De auteur concludeert dat Nederlandse eenheden in Uruzgan meestal effectief
en efficiënt zijn ingezet. Het optreden van Nederlandse (en Australische) eenheden straalt
professionaliteit uit en verdient volgens van den Aker alleen al daarom het respect van een
breed publiek. De dagelijkse patrouilles, gevechtsacties en overige taken tonen aan dat Nederlandse
militairen bereid zijn te vechten als de omstandigheden dat vereisen.