Samenvatting

De kredietverleningspraktijk ligt al enkele jaren onder vuur. Dit komt onder andere doordat de financiële dienstverlener haar (bijzondere) zorgplicht heeft geschonden. Door de schending van de (bijzondere) zorgplicht lijden de consumenten schade. Om die reden staat de volgende vraag in deze scriptie centraal: onder welke omstandigheden is de financiële dienstverlener bij kredietverlening jegens de consument aansprakelijk in geval van overkreditering.

De scriptie kan als naslagwerk worden gebruikt om in de toekomst een consument of een financiële dienstverlener bij te staan.

De opbouw van deze scriptie:

In het derde hoofdstuk worden de normen van de kredietverlening besproken, die zich vanuit het publiekrecht hebben ontwikkeld ter voorkoming van overkreditering. Deze normen zijn weer uitgesplitst in onderzoeks-, informatie- en waarschuwingsplichten. Ten aanzien van de onderzoeksplicht is in art. 4:34 Wft expliciet een overkrediteringsverbod opgenomen. De financiële dienstverlener doet onderzoek naar de kredietwaardigheid. Daarmee voert zij een BKR toetsing uit en voert zij op basis van haar acceptatiebeleid een inkomen/lasten toets uit. Voor zowel persoonlijke- als hypothecaire kredietverlening gelden afzonderlijke normen.

Naast de normen van het publiekrecht, zijn er aanvullende normen ontwikkeld die voortvloeien uit de aanvullende eisen van de redelijkheid en billijkheid. In het vierde hoofdstuk wordt op basis van de jurisprudentie besproken of er een (bijzondere) zorgplicht geldt bij kredietverlening. Het belangrijkste kenmerk van een bijzondere zorgplicht is dat de op de financiële dienstverlener rustende onderzoeks-, informatie- en waarschuwingsplichten omvangrijker worden. Ten aanzien van persoonlijke kredietverlening rust op de financiële dienstverlener een algemene zorgplicht. Echter, ten aanzien van hypothecaire kredietverlening geldt naar mijn mening een bijzondere zorgplicht.

Bij schending van de (bijzondere) zorgplicht bij kredietverlening kan de consument zijn schade verhalen bij de financiële dienstverlener. In het vijfde hoofdstuk wordt besproken welke maatregelen de consument kan inzetten om zijn schade te verhalen. Dit kan de consument namelijk doen door een beroep te doen op wanprestatie of onrechtmatige daad. Indien de aansprakelijkheid van de financiële dienstverlener vaststaat, wordt in dit hoofdstuk voorts besproken op welke wijze de schade kan worden begroot. Daar moet echter ook rekening worden gehouden met de mate van eigen schuld aan de zijde van de consument.