Samenvatting

Op 23 april 1998 werd de Wet Rea ingevoerd. Doel van deze wet was om het integreren en re-integreren van arbeidsgehandicapten een krachtig impuls te geven. Op 29 december 2005 werd deze wet alweer afgeschaft. Belangrijkste reden van deze afschaffing was het zoeken van aansluiting bij de WIA.
Door de afschaffing van de Wet Rea en de gewijzigde eisen die nu aan arbeidsgehandicapten worden gesteld, zijn de voorzieningen die eerder onder de Wet Rea vielen voor veel voormalige arbeidsgehandicapten niet langer toegankelijk. De vraag die nu rijst is of in dit in strijd is met internationaalrechtelijke bepalingen, en in het bijzonder met het eigendomsrecht zoals gecodificeerd in artikel 1 Eerste Protocol van het EVRM.
Inbreuk op het eigendomsrecht is aangenomen in de zaak Asmundsson v. Iceland. In deze zaak verloor Asmundsson zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering door veranderde wetgeving. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens bepaalde dat de groep tot wie Asmundsson behoorde een disproportionele last moest dragen, gezien het feit dat er voor het overgrote deel van de arbeidsongeschikten niets veranderde door de gewijzigde wetgeving. Deze disproportionele last woog niet op tegen het algemeen belang dat de staat aandroeg.
In deze zaak werd tevens discriminatie aangenomen op grond van artikel 14 van het EVRM, nu één van de in het EVRM gecodificeerde rechten beperkt werd.
In dit onderzoek is onder meer gekeken naar de toepasselijkheid van artikel 1 Eerste Protocol op de situatie van de arbeidsgehandicapte werknemer die, door de gewijzigde wetgeving, zijn arbeidsgehandicapten-status verloor. Naar mijn mening is beroep op artikel 1 EP kansrijk omdat de arbeidsgehandicapten-status in mijn ogen gezien kan worden als eigendom. Mijn inziens dient dezelfde beredenering gehanteerd te worden als de redenering van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak Asmundsson.