Samenvatting

Gezien de ontwikkelingen afgelopen jaren op de arbeidsmarkt, de gestegen werkloosheid in Nederland en het achterstallig onderhoud van de wetsbepalingen, is een hervorming van het ontslagrecht noodzakelijk. Naast onderhoud is het noodzakelijk om het huidige ontslagrecht inzichtelijk te maken. Dit heeft rechtszekerheid en gelijkheid tot gevolg. Met het wetsvoorstel 33 818 wordt beoogd het ontslagrecht eenduidiger te maken, te hoge ontslagvergoedingen te voorkomen, de vergoedingen beter te laten benutten en de ontslagvergoedingen onafhankelijk te maken van de te volgen ontslagroute en het soort overeenkomst. De verwachtingen van de rechtspraktijk zijn echter niet zo positief als die van het kabinet. Verwacht wordt dat de voorgeschreven route niets zal oplossen, omdat beide wegen naast elkaar blijven bestaan. De invoering van de transitievergoeding kan tevens tot ongewenst gedrag van de werknemer leiden. De werknemer kan het op een ontslag laten aankomen, zodat hij een transitievergoeding zal krijgen. Hoewel de ontslagvergoeding dan niet terugbetaald hoeft te worden, kan men wel direct een nieuwe baan aangaan. De werkdruk van het UWV en de kantonrechter zou hierdoor kunnen toenemen. Het behoud van de preventieve toets kan tot gevolg hebben dat de rechter bij het beoordelen van het ontslag op die gronden aangewezen is. De criteria zijn erg gedetailleerd ten opzichte van de huidige ontbindingscriteria en de ruimte voor kantonrechters om zelf een redelijk oordeel te vellen, wordt daarmee beperkt. De verwachting is dat de kantonrechters in veel meer gevallen dan nu een verzoek om ontbinding afwijzen. Dat zou tot rigiditeit van het ontslagrecht kunnen leiden.
Het verval van de kantonrechtersformule, de niet gemaximeerde grenzen van de billijke vergoedingen en onsamenhangendheid van het wetsvoorstel doet de rechtspraktijk daarbij vermoeden dat de kantonrechters toch met elkaar in gesprek zullen treden en een nieuw beleid zullen maken met betrekking tot de berekening van deze vergoeding. Aan het nadrukkelijke verzoek van het kabinet aan de rechtspraktijk om geen tweede kantonrechtersformule te maken wordt vermoedelijk voorbijgegaan.