Samenvatting

In de jaren tachtig en negentig hebben veel vermogende Nederlanders winst uit hun onderneming of spaargeld in een koffertje naar Zwitserland of Luxemburg gebracht om aldaar een bankrekening te openen en het geld op die bankrekening te zetten, om het vermogen buiten het zicht van de Nederlandse Belastingdienst te houden. Door deze bankrekening bij de Belastingdienst te verzwijgen, maakten zij zich schuldig aan belastingfraude op grond van artikel 69 Algemene Wet inzake Rijksbelastingen. Belastingplichtigen kunnen deze onjuiste belastingaangifte nog vrijwillig verbeteren, voordat ze weten of redelijkerwijs moeten vermoeden dat de Belastingdienst en/of het Openbaar Ministerie hen op het spoor is. De Hoge Raad heeft in 2008 bepaald dat belastingfraude onder de reikwijdte van het delict witwassen valt. Naar aanleiding van deze uitspraak zijn Kamervragen gesteld, aangezien met de vrijwillige verbetering een strafvervolging voor belastingfraude wordt voorkomen, maar de kans op een strafvervolging op grond van hetzelfde feitencomplex voor witwassen blijft bestaan. Bij Römkens Fiscale Advocatuur ontstond de vraag hoe zij in strafzaken, waar het bovenstaande aan de orde is, hun verdedigingsstrategie het beste konden inrichten.
De strafrechtelijke onderzoeken naar witwassen starten rond 2014, maar hebben betrekking op vermogen dat in de jaren tachtig en negentig al naar het buitenland is gebracht. Het is onduidelijk op basis van welk gronddelict van witwassen vervolgd wordt, aangezien voor belastingfraude geen strafvervolging gestart mag worden. Daarnaast is door het grote tijdsverloop in deze zaken een grote kans dat een schending van het recht op een eerlijk proces van de verdachte op de loer ligt. De verdedigingsstrategie kan hierop ingericht worden.