Samenvatting

Sinds de wijziging van de Wet Werk en Zekerheid op 1 juli 2015 is de transitievergoeding in de wet opgenomen. De lasten die werkgevers hebben ten opzichte van langdurig zieke werknemers zijn sinds die wetswijziging aanzienlijk gestegen. Werkgevers zijn nog steeds verantwoordelijk voor twee jaar loondoorbetaling bij ziekte en re-integratiekosten, maar moeten nu ook bij het beëindigen van het dienstverband een transitievergoeding betalen. Door deze situatie zijn er slapende dienstverbanden ontstaan. De kern van deze problematiek is dat sommige werkgevers de arbeidsovereenkomst met hun langdurig zieke werknemer niet opzeggen als de loondoorbetalingsverplichting is gestopt, waardoor de werknemer geen recht heeft op de transitievergoeding.
Uit het jurisprudentieonderzoek blijkt dat de rechtsprekende macht deze gedraging van werkgevers niet ziet als: ernstig verwijtbaar, slecht werkgeverschap of wanprestatie. Een werknemer in een slapend dienstverband heeft daardoor vrijwel geen middelen in rechte om de transitievergoeding af te dwingen. Naarmate een werknemer in een slapend dienstverband dichter bij zijn pensioengerechtigde leeftijd komt of het dienstverband langer duurt, is de kans groter dat het dienstverband slapend blijft. Hoe lager het arbeidsongeschiktheidspercentage, hoe groter de kans dat het dienstverband wordt beëindigd.
Het ‘wetsvoorstel compensatie transitievergoeding na twee jaar arbeidsongeschiktheid’ dat een einde moet maken aan de problematiek door de transitievergoeding te vergoeden uit het Awf-fonds, is controversieel verklaard. Door de grote onzekerheid over het wetsvoorstel zijn werkgevers nog terughoudender in het beëindigen van het slapend dienstverband dan voorheen. Werknemers in een slapend dienstverband die hun pensioengerechtigde leeftijd bereiken voordat het wetsvoorstel wordt ingevoerd (als dit al gebeurt), hebben daardoor grote kans de transitievergoeding helemaal mis te lopen.