Samenvatting

Wederzijdse erkenning is een belangrijk beginsel op het gebied van de strafrechtelijke samenwerking binnen de EU. Met het oog op deze wederzijdse erkenning heeft de Raad van de EU in 2008 Kaderbesluit Reclassering aangenomen. De bepalingen in Kaderbesluit Reclassering zijn voornamelijk gericht op het vergroten van de resocialisatiekansen van veroordeelden en bevatten regels die de lidstaten in acht dienen te nemen bij het toezicht op proeftijdvoorwaarden en alternatieve straffen die door een andere EU-lidstaat zijn opgelegd. Met de omzetting van Kaderbesluit Reclassering in het nationale recht van de EU-lidstaten gaan echter verschillende moeilijkheden gepaard. Indien de geconstateerde knelpunten niet worden opgelost, staat dit een optimale werking van Kaderbesluit Reclassering in de weg.

In deze scriptie wordt dan ook de vraag beantwoord in hoeverre problemen die worden gesignaleerd bij de implementatie van Kaderbesluit Reclassering zodanig kunnen worden teruggedrongen zodat de tenuitvoerlegging van de rechterlijke beslissing voor veroordeelde EU-onderdanen die niet beschikken over de nationaliteit van de beslissingsstaat onder zo gunstig mogelijke voorwaarden kan plaatsvinden.

Teneinde een antwoord te formuleren op de centrale vraagstelling is in de eerste plaats het juridisch raamwerk bestudeerd waarin Kaderbesluit Reclassering tot stand is gekomen. Aandacht is besteed aan de invloed die het Verdrag van Lissabon heeft op de implementatie van Kaderbesluit Reclassering en de veranderingen die optreden binnen de EU als gevolg van inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon. Hierna is het bestaand instrumentarium met betrekking tot het toezicht op voorwaardelijk veroordeelden en voorwaardelijk in vrijheid gestelden bekeken. De nadruk van het onderzoek lag op Kaderbesluit Reclassering. Daarbij is ingegaan op de problemen die worden gesignaleerd bij de omzetting van Kaderbesluit Reclassering. In het bijzonder wordt vervolgens geadviseerd op welke wijze het Kaderbesluit correct geïmplementeerd kan worden met het oog op een optimale werking ervan voor veroordeelde EU-onderdanen. Daarbij wordt de nadruk gelegd op de voorwaarden die belangrijk zijn voor een effectieve tenuitvoerlegging van de rechterlijke beslissing voor veroordeelde EU-onderdanen. Daarnaast wordt gekeken of de gesignaleerde problemen al dan niet opgelost kunnen worden.