Samenvatting

Op 3 oktober 2003 is Richtlijn 2003/86/EG inzake het recht op gezinshereniging in werking getreden. Artikel 7 lid 2 van deze richtlijn geeft lidstaten de bevoegdheid integratievoorwaarden vast te stellen voor gezinshereniging. Nederland heeft deze bepaling in de nationale wetgeving geïmplementeerd door middel van invoering van de Wet inburgering in het buitenland (hierna: Wib) . Op 15 maart 2006 werd de Wib ingevoerd en vanaf dat moment is het inburgeringsvereiste opgenomen in de Vreemdelingenwet 2000 als toelatingsvoorwaarde voor gezinshereniging. Vanaf de invoering van het inburgeringsexamen is het toetsingsniveau diverse malen aangescherpt. Sinds de invoering van het basisexamen inburgering in het buitenland is er discussie ontstaan over de rechtmatigheid van het inburgeringsvereiste als toelatingsvoorwaarde. Inmiddels zijn er verschillende kritische artikelen en onderzoeksrapporten over het basisexamen inburgering verschenen. Ook heeft rechtbank ’s-Hertogenbosch in 2012 al geoordeeld dat het inburgeringsvereiste als toelatingsvoorwaarde voor gezinshereniging in strijd is met artikel 7 lid 2 van de Gezinsherenigingsrichtlijn. Deze zaak is thans aanhangig bij het Hof van Justitie naar aanleiding van de prejudiciële vragen van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Opdrachtgever meent dat het inburgeringsexamen het doel van de Wib voorbijschiet. Het doel van de Wib is mensen goed voor te bereiden op hun komst naar Nederland, maar in de praktijk van opdrachtgever belemmert het gezinsmigratie echter. Aanleiding van dit onderzoek is een stijging in het aantal afwijzende beslissingen op aanvragen gezinshereniging, omdat het certificaat inburgering niet kan worden overgelegd. Onderzocht is of het Nederlandse inburgeringsvereiste strijdig is met de Gezinsherenigingsrichtlijn.