Samenvatting

SAMENVATTING
Dit is een praktijkgericht kwalitatief ontwikkelingsonderzoek waarbij onderzocht is hoe beeldend vaktherapeuten aan de hand van het Duale Procesmodel (DPM) volgens Stroebe en Schut (1999) kunnen werken aan verlies met CVA revalidanten binnen de GRZ (geriatrische revalidatiezorg). Rouwen wordt in dit model omschreven als het heen en weer slingeren tussen twee realiteiten: de realiteit van het leven dat nooit meer hetzelfde zal zijn (verlies), en de realiteit van het leven dat doorgaat (herstel).
Op kwalitatieve wijze is geanalyseerd op welke manier op dit moment het DPM geïmplementeerd kan worden binnen de beeldende therapie en toegepast op de specifieke context. Dit is gedaan middels het afnemen van half-gestructureerde interviews met vier deskundigen, het uitvoeren van observaties bij de opdrachtgever en het bestuderen van literatuurbronnen.
Het belangrijkste resultaat is dat er twee werkwijzen lijken te zijn waarmee beeldend therapeuten met het DPM kunnen werken binnen deze context. De eerste wijze is een waarbij psycho-educatie een belangrijke rol speelt in de beeldende therapie en het metaforisch uitwerken van de eigen beleving centraal staat. Er wordt gewerkt aan doelen om meer inzicht te krijgen in de eigen coping en deze verder te valideren en uit te breiden. Bij de tweede wijze gebruikt de therapeut zijn kennis over het DPM om de beeldend therapeutische behandeling beter aan te laten sluiten op de behoeftes van de cliënt. Er kan binnen de therapie gewerkt worden aan de herstel- of verlieskant, afhankelijk van waar de cliënt op dat moment in de slingerbeweging zit.
ABSTRACT
This is a practice oriented qualitative development research in which is investigated how art therapists can work stroke recovering clients with a focus on loss using the Dual Process Model of Stroebe and Schut (1999) within the geriatric rehabilitation care. Grieving in this model is described as the slinging back and forth between two realities that exist at the same time: The reality of the life that will never be the same again (loss), and the reality of the life that goes on (restauration). In a qualitative manner it has been researched how the Dual Process Model can be implemented in art therapy and applied to this specific context. This has been done by executing a semi-structured interview with four experts, taking observations in the field and studying literature sources.
The foremost result of this research is that there seem to be two manners in which art therapists can work with the DPM in this context. The first is one where psychoeducation takes an important role in the art therapy, with the focus on the expression of the personal experiences in a metaphorical way. Goals that can be set are gaining more insight on personal coping styles, to validate these and expand the coping. In the second manner the art therapist uses their knowledge over the DPM to better adapt the treatment to the clients’ needs. There can be worked on either loss or grief, depending of where in the swinging motion the client is at that time.