Samenvatting

Achtergrond: Uit de literatuur is gebleken dat het erg lastig is om een SLAP laesie te diagnosticeren. Vaak zijn er meerdere comorbiditeiten in de schouder aanwezig, waardoor het differentiëren tijdens het onderzoek erg moeilijk is. Er worden in de literatuur diverse testen besproken voor het diagnosticeren van een SLAP laesie, maar er is weinig consensus over de betrouwbaarheid van de klinische testen.
Doel: Door middel van een kritische en systematische evaluatie de betrouwbaarheid van klinisch diagnostische testen voor een 'SLAP laesie' beoordelen. Hieruit volgt de vraagstelling: Wat is de betrouwbaarheid van de klinisch diagnostische testen om de diagnose SLAP laesie vast te stellen?
Methode: Er is in de literatuur gezocht naar betrouwbare artikelen via Pubmed. Uit deze zoekopdracht kwamen 17 artikelen. Na het toepassen van exclusiecriteria werden er 10 artikelen geëxcludeerd. De 7 geselecteerde artikelen bestonden uit drie systematic reviews, één review, één meta-analyse en twee case-control studies. De 7 geselecteerde artikelen zijn op hun methodologische kwaliteit beoordeeld door middel van de vragenlijst van Quorom voor systematic reviews en meta-analyses en de vragenlijst van NOS voor case control studies. Op basis van de statistische grootheden (sensitiviteit, specificiteit en de likelihood ratio) worden de testen in de artikelen beoordeeld op hun betrouwbaarheid.
Resultaten: In de artikelen worden 5 testen in meerdere artikelen (minimaal vier) besproken. Dit zijn de Active Compression test, Speed's test, Yergason's test, Crank test
en de Biceps load II. Het merendeel van de artikelen laat verschillende statistische
uitkomsten zien. Alleen de Yergason's test laat als een van de weinige de meeste overeenkomsten zien in alle artikelen (specificiteit > 80%). De Yergason's test is dus erg bruikbaar bij het uitsluiten van een SLAP laesie. Tevens is er geen eenduidigheid over het feit of het combineren van testen de betrouwbaarheid van de diagnose SLAP laesie kunnen verhogen. Cook et al. beschrijven dat het combineren van testen geen betere statistische waarden laten zien, terwijl Oh et al. aangeven dat wanneer je een combinatie maakt van 2 testen met een relatief hoge sensitiviteit en 1 test met een relatief hoge specificiteit, dat de sensitiviteit na het combineren toeneemt naar 75% en de specificiteit naar 90%. Echter andere artikelen beweren het tegenovergestelde.
Conclusie: Uit de literatuur blijkt dat er geen betrouwbare klinische test is die een SLAP laesie kan diagnosticeren. Alleen de Yergason's test laat in alle artikelen een hoge specificiteit zien (> 80%). Echter heeft deze test een erg lage sensitiviteit. De andere testen laten geen eenduidige waarden zien, maar de gegevens laten geen hele goede maar ook geen hele slechte resultaten zien. Uit de praktijk blijkt dat "we moeten roeien met de riemen die we hebben" en dat we de andere testen dus niet kunnen schrappen. Het blijft dus heel belangrijk om de anamnestische gegevens te koppelen aan de diagnostische gegevens, zodat op basis daarvan een waarschijnlijkheidsdiagnose gesteld zou kunnen worden. Tevens zal er meer onderzoek gedaan moeten worden naar het feit of het combineren van testen de betrouwbaarheid van de diagnose "SLAP laesie' zal vergroten.
Trefwoorden: "SLAP lesion", "superior labrum anterior posterior lesion", "clinical tests" en "clinical diagnostic tests"