Samenvatting

Achtergrond: Het is van groot belang dat het zenuwstelsel vrij kan bewegen en mechanische krachten kan weerstaan die worden opgewekt door lichamelijke houdingen en bewegingen. Dit wordt mogelijk gemaakt door de mechanische en fysiologische eigenschappen van het zenuwstelsel en de interactie tussen beide. Deze bewegelijkheid van het zenuwstelsel wordt neurodynamica genoemd. Als dit mechanisme tekort schiet, is het zenuwstelsel niet meer in staat om ongestoord te functioneren, wat gepaard kan gaan met perifere neurogene pijn. Een neurodynamische behandeling kan dan geïndiceerd zijn. Hoewel deze indicatie veelvuldig voorkomt in de praktijk van een (algemene) fysiotherapeut, wordt de neurodynamische behandelmethode nog altijd overwegend toegepast in de Manuele therapie.
Vraagstelling: Deze review heeft als doel de praktische en op evidentie gebaseerde toepasbaarheid van de neurodynamische behandeling te onderzoeken, geleid door de volgende vraagstelling: Heeft neuraal mobiliseren een meerwaarde voor de fysiotherapeut bij de behandeling van patiënten met perifere neurogene pijn?
Methode: De literatuurstudie richt zich op direct neuraal mobiliseren als behandelmethode in het algemeen, ongeacht de locatie, type aandoening en duur van de symptomen, met als gemeenschappelijke deler perifere neurogene pijn. Daarbij worden enkel studies met pijn als uitkomstmaat, gemeten met de Visual Analogue Scale (VAS), Numeric Pain Rating Scale (NPRS), of Pressure Pain Treshold (PPT), geïncludeerd. Er is gezocht in PubMed, EMBASE, PEDro, Cochrane Library, CINAHL en ScienceDirect. Voor de methodologische beoordeling van de klinische trials is gebruik gemaakt van de PEDro schaal. Het niveau van bewijs is geclassificeerd volgens de 'Best evidence synthese'.
Resultaten: 1 Controlled Clinical Trial en 7 Randomized Controlled Trials zijn geaccepteerd, nagenoeg allen met een goede tot zeer goede methodologische kwaliteit. Neuraal mobiliseren werd in deze onderzoeken vergeleken met andere conservatieve behandelingen. De 8 geïncludeerde studies behelzen een totale onderzoekspopulatie van 428 personen met: zenuwgerelateerde nek- en armpijn (n=60), niet-radiculair lage rugpijn (n=150), Osteoartritis van het duimgewricht (n=60), het Carpaal (n=60), Cubitaal (n=70) en Tarsaal Tunnel Syndroom (n=28). In alle studies werd een positief significant effect gemeten op de uitkomstmaat pijn, bij een meerderheid van de studies tevens met een klinisch relevante betekenis.
Conclusie: Er is sterk bewijs dat neuraal mobiliseren, in combinatie met andere conservatieve behandelmethodes, een meerwaarde heeft voor de fysiotherapeut bij de behandeling van patiënten met perifere neurogene pijn. Verder onderzoek is nodig om te bepalen onder welke voorwaarden een fysiotherapeut neuraal mobiliseren veilig kan toepassen.
Kernwoorden: neural mobilization, neurodynamic(s), nerve mobilization, nerve glide, nerve gliding exercises, slump stretching en SLR stretching.