Samenvatting

Doel: Onderzoeken of er verschillen zijn in de risicofactoren voor diabetes type 2 tussen Nederlanders, Turken en Marokkanen (zowel de eerste als tweede generatie allochtonen).
Methode: De steekproef van 200 personen diende een respons van 50 personen per bevolkingscategorie opleveren. De deelnemer moest een enquête invullen die gegevens moest opleveren over depressiviteit, roken, lichamelijke inactiviteit, voeding en overgewicht. De vragenlijst is opgesteld uit de WHO-5, SDSCA en IPAQ vragenlijsten. De enquêtes zijn verspreidt binnen scholen, bedrijven en cafés.
Resultaten: De bevolkingscategorieën verschillen niet op het gebied van somberheid. 86% Nederlandse en Marokkaanse respondenten (n=50) scoorden meer dan 50 punten. Onder de Turkse respondenten (n=25) was dit 80%
Er roken even veel Turkse (n=25) en Nederlandse (n=50) respondenten (40%). Onder de Marokkaanse (n=50) respondenten was dit percentage slechts 12%
Overgewicht is een probleem dat meer onder Marokkaanse respondenten (26%) voorkwam dan onder de Turkse (8%) en Nederlandse (18%) respondenten.
Vrijwel alle respondenten voldoen aan de norm voor dagelijkse lichaamsbeweging.
Conclusie: Uit de resultaten van het onderzoek valt te concluderen dat de respondenten het risico voor diabetes type 2 door een verkeerde leefstijl niet laten zien. Er was geen groot verschil tussen de Turkse en Marokkaanse respondenten vergeleken met de Nederlandse respondenten.
De Marokkaanse respondenten hadden iets meer last van overgewicht in vergelijking met de Nederlandse en Turkse respondenten.
Verder concluderen de resultaten dat er minder Marokkaanse respondenten zijn die roken, dan Turkse of Nederlandse respondenten. In de studie van Reijneveld was er een soortgelijke score onder deze bevolkingsgroepen. (Reijneveld, 1998)