Samenvatting

Dysartrie is een spraakstoornis door spiercontroleproblemen, die ademhaling, fonatie, resonantie, articulatie en prosodie beïnvloedt. Dit tast zowel de spraak als het dagelijks functioneren aan. Logopedische behandelingen richten zich op het vaststellen van de oorzaak en het type dysartrie, en op het verbeteren van de communicatie. Dysartriepatiënten moeten vaak spreken om hun vaardigheden te verbeteren, wat uitdagend is. Dit onderzoek onderzoekt de behoeften en belemmeringen van dysartriepatiënten bij communicatieve participatie en ondersteunt logopedisten.
Vier dysartriepatiënten (54-68 jaar) zijn semigestructureerd geïnterviewd gebaseerd op de LPAA. Analyse van de gegevens leverde vier thema’s op: verminderde kwaliteit van leven door dysartrie, negatieve invloed van de omgeving, behoefte aan passende gesprekspartners en hulp van logopedie.
Deelnemers ervaren belemmeringen door drukke omgevingen, geluiden, onderbrekingen, onbekende gesprekspartners en negatieve reacties. Ze communiceren beter met bekenden en hebben behoefte aan geduld en begrip. Dysartrie beïnvloedt hun leven negatief, met frustratie en sociale isolatie. Herstel en oefening verbeteren de situatie enigszins, maar het proces blijft langdurig en uitdagend. Er is behoefte aan meer spreekmogelijkheden buiten de behandelkamer. Logopedisten spelen een cruciale rol in het verbeteren van de communicatieve participatie en het ondersteunen van deze behoeften.