Samenvatting

Meer bewijs is nodig voor de effectiviteit van beeldende therapie om de toekomst van het vak veilig te
stellen. Een innovatieve manier om meer evidence te krijgen voor beeldende therapie is
psychofysiologisch meten. Bij psychofysiologische metingen worden lichamelijke reacties gekoppeld
aan psychische processen. Hierbij kan gedacht worden aan hersengolven (via EEG), hartslag en
hartslagvariabiliteit (via ECG) en zweetproductie (via huidgeleiding). Om te kijken hoe deze
wetenschappelijke manier van onderzoeken in de praktijk valt, is onderzocht welke attitude beeldend
therapeuten hebben ten opzichte van het verkrijgen van kennis over de werkingsmechanismen van
beeldend therapeutische interventies door middel van psychofysiologische metingen. Middels 87
ingevulde vragenlijsten en 3 interviews met beeldend therapeuten is data verzameld, die zowel op een
kwalitatieve als kwantitatieve manier geanalyseerd is. Hieruit is geconcludeerd dat de attitude van
beeldend therapeuten aftastend, maar positief is omtrent het vergaren van kennis over de
werkingsmechanismen van beeldend therapeutische interventies aan de hand van
psychofysiologische metingen. Dit met name ter onderbouwing en evidence based maken van
beeldende therapie. Ook wordt er positief aangekeken tegen de mogelijke toepassingen in de praktijk
met wearables. Ondanks de positieve attitude, weten beeldend therapeuten niet goed wat
psychofysiologische metingen kunnen betekenen voor de praktijk. Concrete en praktijkgerichte
informatie is nodig om de aanwezige afstand te verkleinen die het onderwerp heeft van de praktijk. Op
deze wijze zal de kennis over beeldende therapie verkregen met psychofysiologische metingen
optimaal benut kunnen worden.