Samenvatting

Sinds de inwerkingtreding van de Wet werk en zekerheid heeft Schipper & Lof Advocaten te maken gekregen met een nieuwe vergoeding, de billijke vergoeding. Deze vergoeding kan door de rechter worden toegewezen wanneer het ontslag het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. In de praktijk bleek veel onduidelijkheid te bestaan over de vraag hoe deze vergoeding door de rechter wordt begroot. Het gevolg hiervan is dat het voor Schipper & Lof Advocaten lastig is gebleken om cliënten goed te adviseren omtrent de hoogte van de billijke vergoeding. Op 30 juni 2017 heeft de Hoge Raad in het zogenoemde ‘Hairstyle-arrest’ duidelijkheid verschaft door de praktijk algemene handvatten met betrekking tot de begroting van de billijke vergoeding aan te reiken.
Uit het onderzoek is gebleken dat acht factoren een rol kunnen spelen bij het bepalen van de billijke vergoeding door de rechter. Het gaat om de factoren: (1) inkomensschade, (2) de mate van ernstige verwijtbaarheid, (3) immateriële schadevergoeding, (4) matiging wegens onregelmatigheidsvergoeding, (5) (genoten) inkomsten na ontslag, (6) meewegen van de transitievergoeding, (7) de mate van onderbouwing en (8) de houding/het handelen van de werknemer. Op basis van een of meer van deze factoren begroot de rechter de billijke vergoeding waarbij deze door de factoren juist hoger of lager kan uitvallen.
Uit de geanalyseerde uitspraken blijkt dat de rechter veelal aansluiting zoekt bij de door de Hoge Raad in het ‘Hairstyle-arrest’ aangereikte handvatten. Over het algemeen kan worden gezegd dat de rechter meer inzicht geeft in de begroting van de billijke vergoeding, maar dat de motivatie hierbij soms nog te summier is. Verder is opgevallen dat rechters nog niet op één lijn zitten bij bepaalde factoren waardoor de hoogte van de billijke vergoeding afhankelijk is van de rechter die de zaak behandelt.