Samenvatting

De opdrachtgever is een familierechtelijke advocaat op een advocatenkantoor. Binnen haar praktijk ontvangt zij cliënten die vragen hebben over het limiteren van de duur van de partneralimentatie.
De opdrachtgever wil voor een alimentatieprocedure onderzocht hebben, welke gronden in een procedure tot limitering van de duur van de partneralimentatie kunnen worden gebracht. De opdrachtgever wil van deze gronden ook weten wat, vanuit het oogpunt van de rechter, hoe die gronden worden gewogen in een procedure. De opdrachtgever wil de resultaten uit dit onderzoek gebruiken om haar cliënten effectiever in een dergelijke procedure bij te kunnen staan.
Dit onderzoek dient als een adviesrapport voor de opdrachtgever om na te gaan in welke zaken een realistisch limiteringsverzoek bij de rechter kan worden ingediend of dat een ander soortgelijke mogelijkheid in de wet tot een beter resultaat leidt.
Voor dit onderzoek zijn de wetten in het Burgerlijk Wetboek 1, titel 9 en 17, en de Wet Limitering Alimentatie onderzocht. Daarnaast zijn onderzocht: kamerstukken, artikelen uit vakbladen voor het familierecht, boeken en rapportages toegespitst op de alimentatie. Dit deelonderzoek is bedoeld om weer te geven wat in de wet staat beschreven over het vaststellen, beperken en limiteren van de partneralimentatie.
Het literatuuronderzoek laat zien hoe specialisten dieper op de materie van de partneralimentatie ingaan. Voor het tweede deel van het onderzoek zijn 43 uitspraken bekeken waar door de alimentatieplichtige een limiteringsverzoek is ingediend. De uitspraken zijn onderzocht op: aangevoerde gronden, af- of toewijzing van het limiteringsverzoek en de motivatie van de rechter bij een toewijzing van het limiteringsverzoek.
De onderzochte gronden zijn: de zorgverdeling en leeftijd van de kinderen, de werkervaring van de alimentatiegerechtigde, de aanwezigheid van bijzonder vermogen, het opleidingsniveau van de alimentatiegerechtigde, de lotsverbondenheid, de gezondheid van de alimentatieplichtige, de afwezigheid van de alimentatiegerechtigde op de arbeidsmarkt, de kennis van de Nederlandse taal en de wettelijke vastgestelde termijn voor het betalen van partneralimentatie.
Uit dit onderzoek valt het volgende te concluderen. Een verzoek tot limitering heeft geen kans van slagen als sprake is van minderjarige kinderen en waarbij de alimentatiegerechtigde de zorg heeft over deze kinderen. Als kinderen in het geding zijn, dan is een limiteringsverzoek pas zinvol zodra de kinderen meerderjarig zijn én ten aanzien van hun ouders niet meer hulpbehoevend zijn. De jongmeerderjarigen zijn bijvoorbeeld nog hulpbehoevend als zij een studie volgen die (deels) wordt betaald door de ouders.
Er zijn twee mogelijkheden waarbij de limitering van de duur van de partneralimentatie de meeste kans van slagen heeft. De eerste mogelijkheid geldt bij een alimentatiegerechtigde die hoog opgeleid is, behoort tot de beroepsbevolking met de mogelijkheid tot arbeidshervatting, en er geen kinderen uit het huwelijk zijn geboren. De rechter is in deze zaken van mening dat, de alimentatiegerechtigde alle beschikbare mogelijkheden en middelen moet gebruiken om in zijn of haar eigen levensonderhoud te gaan voorzien.
Een tweede mogelijkheid is het gebruikmaken van de wettelijke termijn. Bij een kinderloos huwelijk waarbij het huwelijk tussen de vijf en zeven jaar heeft geduurd, wil de rechter de alimentatieverplichting nog wel limiteren tot de duur van vijf jaar. Het is niet redelijk dat de alimentatieplichtige net na de vijf jaar grens verplicht is om tot twaalf jaar na het einde van het huwelijk partneralimentatie te betalen.
Dit alles kan slechts onder de voorwaarde dat de alimentatieplichtige de rechter voldoende kan overtuigen van het feit dat de alimentatiegerechtigde na de gestelde periode redelijkerwijs volledig in zijn of haar eigen levensonderhoud kan voorzien.