Samenvatting

Het doel van dit onderzoek is om te achterhalen wanneer (rechts)personen aansprakelijk gesteld kunnen worden voor de schulden van andere rechtspersonen op grond van de doorbraak van aansprakelijkheid.
Doorbraak van aansprakelijkheid is onder te verdelen in twee categorieën, directe en indirecte doorbraak. Van indirecte doorbraak is sprake nadat een rechtspersoonbestuurder aansprakelijk gesteld wordt. In beginsel zijn bestuurders niet aansprakelijk voor schulden die ontstaan ten gevolge van het gevoerde beleid. Het bestuur kan aansprakelijk gesteld worden voor onbehoorlijk bestuur van de rechtspersoon. Op basis van bestuurdersaansprakelijkheid kan een rechtspersoonbestuurder aansprakelijk zijn. De aansprakelijkheid van de rechtspersoonbestuurder wordt ‘doorgegeven’ aan de bestuurder van de rechtspersoonbestuurder. Het gevolg van de indirecte doorbraak is dat door de rechtspersoonbestuurder heen wordt ‘gebroken’ tot bij een natuurlijke persoon uitgekomen wordt. De natuurlijke persoon is naast de rechtspersoonbestuurder aansprakelijk.
De andere vorm van doorbraak van aansprakelijkheid is de directe doorbraak. Bij de directe doorbraak van aansprakelijkheid (ook wel: vereenzelviging) wordt het identiteitsverschil tussen twee rechtspersonen weggedacht. Als gevolg van vereenzelviging is een rechtspersoon verantwoordelijk voor de schulden van een andere rechtspersoon. Vereenzelviging is een manier waarmee de negatieve gevolgen van misbruik van het identiteitsverschil van rechtspersonen hersteld kunnen worden. Bij misbruik van het identiteitsverschil worden meerdere rechtspersonen gebruikt om crediteuren te benadelen. Er wordt misbruik van het identiteitsverschil gemaakt door de persoon die de zeggenschap over de betrokken rechtspersonen heeft en die rechtspersonen inzet met het oogmerk om crediteuren te benadelen.