Samenvatting

Dit artikel stelt de vraag naar de plaats van de stilte in het handelingsrepertoire van begeleidingskundigen. Onderzoek met een vragenlijst onder 78 coaches, trainers en adviseurs suggereert dat begeleidingskundigen drie rollen in zich verenigen: de wetenschapper die analyseert, de schelm die beweging creëert en de wijze die gericht is op verbinding en verinnerlijking. Met name binnen deze laatste rol blijkt de stilte van belang. De betekenis van de stilte in begeleidingscontexten is verder geëxploreerd met drie workshops voor in totaal 24 professionals. We concluderen dat stilte in de begeleidingskunde nauw verbonden is met zingeving. Tegelijk benoemen we dat hiermee slechts één kant van het fenomeen beschreven is. De stilte die het karakter heeft van weerstand, (ver)zwijgen en verbijstering, blijft in dit artikel grotendeels onbesproken.