Samenvatting

Laten we eens terugkijken op bijna honderd jaar volwasseneneducatie in Nederland. Daarvoor zijn tenminste drie aanleidingen. Recent verscheen er een megaboekwerk over de geschiedenis van het voor- en naoorlogse regionale volkshogeschoolwerk in Nederland. Dat verdient aandacht. Alleen al omdat men aan die traditie soms verwachtingen verbindt voor de aanpak van de hedendaagse krimpregio’s. Twee: aan de oppervlakte van het huidige overheidsbeleid zien en horen we steeds weer opvoedende vermaningen, die niet zelden ambivalent zijn en argwaan wekken. En dat laatste temeer gezien het feit – aanleiding drie – dat er zo weinig is overgebleven van die rijke traditie van de volwasseneneducatie die tot voor enkele decennia deel uitmaakte van het landelijk, regionaal en lokaal beleid, en die het buitenland wist te inspireren.