Samenvatting

Het doel van dit praktijkgerichte retrospectieve onderzoek is om na te gaan wat de invloed is van fysieke trainingsbelasting op hartritmevariatie (HRV). Hierbij werd verwacht dat een toegenomen fysieke trainingsbelasting resulteerde in een afgenomen HRV. Methode: De data moesten voldoen aan minimaal tien achtereenvolgende weken met daarbij minimaal drie HRV metingen per week. Totaal zijn 26 atleten geschikt bevonden welke minimaal 300 minuten per week trainden met een gemiddelde leeftijd van 25±9 jaar. In de data zijn de HRV waarden gekoppeld aan de trainingsgegevens van de dag ervoor. Binnen de atleten zijn drie regressie analyses uitgevoerd met een lineaire en kwadratische fit; (EMI-dag) ervaren mate van inspanning, HRV per dag (trainingsbelasting-dag) berekende trainingsbelasting, HRV per dag (fysieke belasting-week) berekende fysieke belasting, gemiddelde HRV per week. Binnen de analyses is gekeken naar de significant bevonden verklaarde variantie en de regressiecoëfficiënten. Resultaten: (EMI-dag) Het percentage verklaarde variantie is zowel lineair (R²gem=0.045, n=3/22) als kwadratisch (R²gem=0.061, n=4/22) zwak bevonden. (trainingsbelasting-dag). Het percentage verklaarde variantie is zowel lineair (R²gem=0.044, n=5/22) als kwadratisch (R²gem=0.047, n=4) zwak bevonden. (fysieke belasting-week) Het percentage verklaarde variantie is lineair (R²gem=0.323, n=3/21) matig bevonden en kwadratisch (R²gem=0.515, n=4/21) sterk bevonden. Bij de regressiecoëfficiënten zijn zowel positief als negatief correlerende waarden gevonden. Conclusie: In dit onderzoek is geen aantoonbaar verband gevonden tussen de fysieke trainingsbelasting en HRV. Om het gemiddelde percentage verklaarde variantie bij fysieke belasting-week nader te verklaren wordt vervolgonderzoek aanbevolen waarbij de fysieke gesteldheid van atleten duidelijk in kaart moet worden gebracht.