Samenvatting

Paul Nederhof heeft ten gevolge van MS een slepend linkerbeen. Dit zorgt voor slijtage aan zijn schoen, maar ook een slecht en onveilig looppatroon. Paul heeft de opdracht gegeven om een oplossing te bedenken voor het slepende been. De hoofdvraag die gesteld wordt luidt: Wat voor soort hulpmiddel kan er, na een bewegingsanalyse en onderzoek, ontwikkeld worden ter bevordering van het looppatroon van Paul? Na een uitgebreide analyse waarin een bewegingsanalyse van de gewrichtshoeken, looppatroon, krachttest en EMG-meting is gedaan, is duidelijk geworden wat de oorzaak van het slechte looppatroon van Paul is. De knie wil niet meer buigen bij het naar voren verplaatsen van het been, met als gevolg dat de voet over de grond sleept. De oplossingsrichting is een kniebuiger die flexie genereert in het kniegewricht. De uitvoeringsfase is begonnen met het formuleren van een doelstelling: ontwikkel een kniebuiger die flexie genereert in het kniegewricht, zodat het naar voren brengen van het been makkelijker en zonder slepende voet gaat. Vervolgens zijn er concepten bedacht, waarbij het eenvoudigste concept is verkozen om te maken. Dit heeft alles te maken met de ontwikkelingsmethode rapid-prototyping. Deze methode gaat uit van het principe dat er meerdere malen snel de cyclus van ontwerp, productie en testen wordt gevolgd. Gaandeweg wordt het model aangepast aan de ondervindingen die in de praktijk worden opgedaan.
De oplossing lijkt een mechanisme dat om de knie heen zit, met een elastiek aan beide zijden dat zich achter het scharnierpunt van de knie bevindt. Bij het laatste model, Model D, zijn uitgebreide berekeningen gedaan over hoe sterk de veerkracht theoretisch moet zijn en wat de spanning is tijdens een kniehoek van 90° en 0°. Na het testen van Model D en het vergelijken met de analysefase blijkt het model een positief effect te hebben op het looppatroon van Paul. Zo is de AROM van zijn knie met 13° toegenomen en kan hij zijn been naar voren verplaatsen zonder dat zijn voet over de grond sleept. Tijdens het gaan is te zien dat Paul minder grote schreden maakt, minder op zijn rechterbeen leunt en dat hij zich nauwelijks meer aan zijn rollator vooruit trekt. De EMG-meting wordt ter discussie gesteld, omdat deze een aantal aspecten heeft waardoor de relevantie afneemt. De gegevens kunnen niet vergeleken worden, omdat ze niet te normaliseren zijn. Ook de manier van ontwikkelen en uitvoeren wordt bediscussieerd, omdat uiteindelijk blijkt dat de productiemethode niet sterk genoeg is voor de toepassing.
Het ontwikkelde hulpmiddel zorgt uiteindelijk voor een beter looppatroon. Zo is de AROM van de knie verbeterd met 13° en krijgt Paul zijn linkerbeen naar voren, tijdens de zwaaifase, zonder zijn voet over de grond te slepen.