Samenvatting

Er is een indicatie dat er geen gestructureerd onderzoek wordt gedaan door de huidtherapeuten die aangesloten zijn bij het Netwerk Huidtherapie, daarom is er vanuit de Nederlandse Brandwonden Stichting de opdracht gekomen om te onderzoeken hoe deze huidtherapeuten gestimuleerd kunnen worden tot het doen van onderzoek, naar de behandeling van littekens voor patiënten die brandwonden hebben opgelopen. Daaruit is de centrale vraagstelling opgesteld:
‘Hoe kunnen huidtherapeuten die aangesloten zijn bij het ´Netwerk Huidtherapie´ worden gestimuleerd tot het verrichten van onderzoek naar de behandelingen van littekens voor patiënten die brandwonden hebben opgelopen’?
Aan de hand van de verkregen informatie vanuit de BWS is er een onderzoeksdoel en een praktijkdoel opgesteld. Het onderzoeksdoel is het in kaart brengen waarom er geen onderzoek wordt gedaan door de huidtherapeuten naar de behandelingen van littekens voor patiënten die brandwonden hebben opgelopen. Het praktijkdoel was het stimuleren van de huidtherapeuten naar het doen van onderzoek om zo een bijdrage van wetenschappelijke onderbouwing van het Netwerk Huidtherapie.
Om de centrale vraagstelling te beantwoorden zijn er verschillende deelvragen opgesteld. Deze vragen zijn door middel van kwalitatief literatuuronderzoek en kwantitatief onderzoek (enquête) beantwoord.
Een groot deel van de huidtherapeuten geeft aan niet te weten welke behandelingen wetenschappelijk zijn onderzocht, daarom is er middels literatuuronderzoek bepaald welke behandelingen bewezen effectief zijn. Onder de huidtherapeuten blijkt een grote verdeeldheid te zijn over de vraag welke behandelingen wetenschappelijk bewezen zijn. Een verklaring hiervoor zou kunnen liggen aan het feit dat sommige artikelen geen wetenschappelijk bewijs voeren, en de vindbaarheid van de wetenschappelijke artikelen.
Daarbij blijkt uit de enquête dat een groot deel van de huidtherapeuten niet weet hoe ze onderzoek kunnen uitvoeren. Dit komt omdat er geen basis is voor de huidtherapeuten om onderzoek te doen, hoewel de Randomized Controlled Trial (RCT) de meest wenselijke manier om de effectiviteit te meten van een interventie blijkt. Het nadeel is dat hiervoor een grote groep patiënten nodig zijn. Daarnaast geven de huidtherapeuten aan dat er behoefte is aan begeleiding om zelf onderzoek uit te voeren.
De huidtherapeuten geven ook aan dat er tijdsgebrek is om onderzoek te doen. Uit de literatuur blijkt dat dit te verklaren valt omdat het meten en registreren van resultaten tijd kost. De huidtherapeuten geven aan dat het een belangrijke factor is om te gaan onderzoeken, dat ze hetzelfde meetinstrument gebruiken. Uit de enquête blijkt dat de huidtherapeuten de POSAS het meest geschikte meetinstrument vinden, maar dat deze nog gering wordt gebruikt in de praktijk. Daarbij hebben de huidtherapeuten financiële middelen nodig om onderzoek uit te voeren, dit kan via subsidies gebeuren.