Samenvatting

Deze scriptie beoogt een antwoord te geven op de vraag in hoeverre de aandelenlease affaire had kunnen worden voorkomen. En de gevolgen hiervan voor de klant zoveel mogelijk hadden kunnen worden beperkt. De aandelenlease affaire dient hierbij te worden gedefinieerd als de situatie waarbij een groot aantal Nederlanders als gevolg van hundeelname in aandelenlease producten in financiële nood zijn geraakt.
Voorwerp van onderzoek vormt Dexia Bank Nederland N.V. Deze bank was naast ondermeer Fortis en Aegon destijds veruit de grootste aanbieder van aandelenlease producten.
Bij mijn analyse heb ik gebruik gemaakt van mijn eigen ervaring als ex-medewerker van Dexia Bank Nederland N.V. .En heb daarnaast diverse bronnen geraadpleegd. Zoals vakliteratuur en internetsites.
Het onderzoek is als volgt opgebouwd. Na de uiteenzetting van de probleemstelling en een analyse van de geschiedenis van Dexia Bank Nederland N.V., worden een aantal aandelenlease producten besproken. Behalve de werking wordt ook het risicoaspect van deze producten besproken. Vervolgens komen de distributie en verkoop aan de orde. Daarbij zal worden ingegaan op de procesgang, de wijze waarop de aandelenlease producten hun weg vonden naar de markt. En zullen daarnaast de promotionele aspecten aan bod komen. Er zal worden bezien welke mogelijke invloed Dexia Bank Nederland N.V. heeft gehad op de oordeels- en besluitvorming van haar klanten. Ten slotte zullen enkele van de belangrijkste spelers in de aandelenlease affaire de revue passeren. Er zal ondermeer vanuit hun verantwoordelijkheid worden bekeken in hoeverre zij het aandelenlease debacle hadden kunnen voorkomen.
Op basis van de uitkomst van mijn onderzoek ben ik tot de volgende belangrijkste conclusies gekomen. Dexia Bank Nederland N.V. had verschillende mogelijkheden om het risico voor de klant te beperken. Zo had zij kunnen kiezen voor een meer evenwichtige provisiestructuur en had zij bovenal in de communicatie met haar klanten veel duidelijker kunnen zijn over derisico's die verbonden waren aan de aandelenlease producten. Dat dit niet is gebeurd is hetgevolg geweest van een korte termijnvisie. Het genereren van een zo groot mogelijke omzet in een korte tijd was het belangrijkste doel. Overigens blijkt uit de analyse evenzeer dat ook de klanten niet vrijuit gingen. Ook zij hadden acties kunnen ondernemen. In ieder geval door zich actiever en kritischer op te stellen. Hoewel de minister van Financiën op enig moment wel actie heeft ondernomen, is deze daarin toch enigszins tekort geschoten. Namelijk het beperken van de financiële gevolgen voor de eigenaren van de aandelenlease contracten. Tenslotte blijkt, dat de toezichthouders AFM en DNB slechts een louter registerende rol hebben gespeeld. Zij hadden vanuit hun toezichthoudende rol eerder actie kunnen dan wel moeten ondernemen.