Samenvatting

Diabetespatiënten hebben te maken met meerdere zorgverleners, zoals hun huisarts, praktijkondersteuners en diëtisten. Dit kan leiden tot problemen op het gebied van samenwerking. Een gesignaleerd knelpunt is dat 5% van de patiënten een doorverwijzing door de praktijkondersteuner naar diëtist missen. Een ander knelpunt is dat er geen afstemming bestaat ten aanzien van de educatie van patiënten op het gebied van voeding door de diëtist en de praktijkondersteuner, hetgeen resulteert in omissies en/of doublures in de gegeven in formatie aan de patiënt. Deze knelpunten kwamen naar voren uit een patiëntenenquête van Zorroo, een zorggroep in de regio Oosterhout. De zorggroep wil door middel van een protocol onderling afspraken maken over taakafbakening en wanneer naar elkaar doorverwezen wordt.

Doel:
De opdracht van Zorroo bestond uit het ontwikkelen van een samenwerkingsprotocol tussen praktijkondersteuner en diëtist voor de behandeling van een diabetespatiënt binnen een keten- DBC gebaseerd op de Zorgstandaard van de Nederlandse Diabetes Federatie. Het doel was een protocol op te stellen opdat een doorverwijzing naar diëtist wordt bereikt en op elkaar afgestemde informatieoverdracht aan patiënt plaatsvindt. Teneinde effectief te zijn, dient het te ontwikkelen protocol geaccepteerd en ingevoerd te worden door de beoogde uitvoerders.

Methode:
Allereerst is uitgebreid literatuuronderzoek verricht om het theoretisch kader van dit onderzoek vorm te geven. Voor de literatuurstudie is gebruik gemaakt van verschillende informatiebronnen, zoals databases van de Haagse Hogeschool, zoekmachines op internet, documenten, boeken en artikelen uit vaktijdschriften. Bij de analyse van de zoekresultaten zijn de richtlijnen van het Kwaliteitsinstituut voor de Gezondheidszorg CBO gehanteerd. Daarnaast is input van professionals (zoals diëtisten, praktijkondersteuners en medewerkers van de zorggroep) gevraagd door het organiseren van bijeenkomsten, het houden van interviews, en de mogelijkheid creëren voor inbreng via email of persoonlijk contact.

Resultaten:
Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat er geen leidraad bestaat voor het schrijven van een protocol. Criteria waaraan de structuur van een protocol moet voldoen, zijn in de literatuur niet terug te vinden. Uitgaande van de omschrijving van het begrip "richtlijn"en "protocol"en in de literatuur gevonden criteria voor richtlijnen zijn criteria geselecteerd voor het opzetten van protocollen. Ook is rekening gehouden met de acceptatie van het protocol. Na de literatuur te hebben gelezen en geïnventariseerd zijn de relevante aspecten gedocumenteerd.
Het eindproduct is een samenwerkingsprotocol Diabetes Mellitus type 2, bestaande uit een verwijsprotocol (verrichtingen) en een praktijkondersteuner-diëtist-behandelprotocol (beleidsondersteunend), samengesteld op lokaal niveau door middel van groepsconsensusmethode aan de hand van centraal ontwikkelde richtlijnen en evidence-based informatie. Met het bovenstaande is zoveel mogelijk tegemoet gekomen aan de voorwaarden voor het verhogen van de kans op acceptatie en implementatie van het protocol.
Voor het vervolgtraject is behoefte aan een planmatige aanpak van implementatie en evaluatie van het protocol. Het verdient aanbeveling om op beperkte schaal proef te draaien zodat kan worden geëvalueerd of men op de juiste weg zit. Daarnaast is het raadzaam het implementeren door een nieuw in te stellen werkgroep te laten uitvoeren.