Samenvatting

Het doel van deze studie is het onderzoeken van de rotatieketen van de mens met betrekking tot het golfspel. De rotatiefunctie mogelijkheden van de speler zijn vergeleken met de functie-eisen van de golfswing. Tevens is er gekeken naar het vereenvoudigen van het registreren van de maximale rotatiebeweging en vervolgens is het meetsysteem gevalideerd met behulp van een gouden standaard. Aan deze studie hebben 10 golfers deelgenomen (gemiddelde leeftijd = 40 ± 15.5, gemiddelde speelervaring = 11.2 ± 6.2 en gemiddelde speelsterkte =18.2 ± 6.6). Alle deelnemers moesten een maximale rotatiebeweging uitvoeren en een golfswing. De maximale rotatie beweging is geregistreerd met behulp van een 2D camerasysteem en een optokinetisch 3Dsysteem (optitracksysteem). De golfswing is alleen geregistreerd door het 3Dsysteem. Bij de bewegingen is er gekeken naar de ruimtelijke rotaties en onderlinge rotaties van segmenten. De resultaten geven aan dat bij het 2Dsysteem versus het 3Dsysteem de verschillen van de limits of agreement ver uiteen liggen (17,1°-35,9°). Resultaten over de percentages die de golfswing gebruikt van de maximale rotatiebeweging zijn soms wel over de 100%. Tevens liggen in gemiddelde waarden van de deelnemers onderling ver uit elkaar (95% betrouwbaarheidsinterval). Er kan geconcludeerd worden dat dit onderzoek heeft aangetoond dat het 2D systeem geen goede vervanging biedt voor het vervangen van een duurder 3Dsysteem. Tevens is de conclusie getrokken dat de percentages van de golfswing in vergelijking met de maximale rotatiebeweging dusdanig hoog zijn dat de maximale rotatiebeweging geen goede maatstaaf is voor het weergeven van de maximale rotatiemogelijkheden van het lichaam.