Samenvatting

Senioren zijn vaak minder snel en sterk dan ze altijd zijn geweest. Dit komt deels door de afbraak van spiervezels en een veranderde, zittende leefstijl. Met name de witte spiervezels, gebruikt voor korte, krachtige handelingen, worden op hogere leeftijden afgebroken. Dit heeft als resultaat dat ze voor het oog eenvoudige handelingen met grote moeite voltooien. Een dergelijke handeling is het opstaan uit een stoel, hierna de Sit-to-Stand beweging genoemd. Uiteraard zijn hiervoor al een keur aan hulpmiddelen op de markt, variërend van een simpele handgreep tot opstastoelen, -kussens en
-bedden.
Deze systemen werken, maar hebben allemaal een nadeel: ze zijn groot, waardoor ze soms onmogelijk te vervoeren zijn. Kussens en handgrepen zijn draagbaar, maar zorgen wel dat iemand zijn of haar handen vol heeft. Een opstastoel is veel moeizamer te vervoeren en vereist tevens een aansluiting op het lichtnet, wat de kosten van een toch al prijzige stoel verder opdrijft.
Omdat de voornoemde systemen vrijwel alleen in het huis kunnen worden gebruikt, beperken ze iemand in de bewegingsvrijheid. Het kan mogelijk zijn om een kleiner, mobieler en handzamer systeem te ontwikkelen, bijvoorbeeld in de vorm van een bekrachtigde knieorthese.
Probleemstelling
Het doel van deze scriptie is vaststellen of een bekrachtigde knieorthese die dienst doet als opstahulpmiddel een reëel plan is. Deze orthese helpt de gebruiker bij de Sit-to-Stand zonder deze verder onnodig te belasten.
Bij de Sit-to-Stand beweging spelen ook andere gewrichten een rol. Deze worden in deze scriptie buiten beschouwing gelaten.