Samenvatting

Roos is negentien jaar jong en heeft autisme. Zoals elke jonge vrouw droomt ze over haar toekomst. Die dromen zijn niet veel anders dan de dromen van haar leeftijdsgenoten zonder autisme. Maar waar voor ieder van hen daarbij de dichtregel van Willem Elsschot opgaat: ‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren’, moet dit voor mensen met autisme worden aangevuld met: ‘en ook symptomen die niemand kan verklaren’. Voor Roos is de weg naar het gedroomde leven vanwege haar autisme immers net een stukje moeilijker dan voor haar leeftijdsgenoten. Ook Roos heeft recht op een toekomst in de maatschappij. Daar is wel een bepaalde visie op autisme voor nodig. Een visie waarin autisme niet alleen maar wordt gezien als een stoornis die behandeld moet worden, maar waarin het levensplan als uitgangspunt wordt genomen en het autisme vanuit een levensloopperspectief wordt bezien. In elke levensfase ziet het autisme er immers anders uit en zijn de vragen waarmee je te maken krijgt anders. Wat betekent het autisme voor school, voor werk, voor wonen, voor vrije tijd, voor vriendschap en voor relaties door de jaren heen? Hoe voorkom je dat je een leven lang afhankelijk blijft van professionele hulp? Wat heb je nodig om steeds meer zelf de regie te kunnen voeren over je eigen leven? Dat zijn de vragen die belangrijk zijn voor Roos. Er is behoefte aan een vorm van ondersteuning die er op gericht is met Roos naar antwoorden te zoeken op deze vragen. Een ondersteuning die zich voegt naar het leven van Roos, die rekening houdt met haar voorkeuren, bewust is van haar beperkingen en gebruik maakt van haar talenten. Omdat daarnaast het levensloopperspectief centraal staat in deze visie wordt dit wel levensloopbegeleiding genoemd.