Samenvatting

In dit onderzoek wordt onderzocht op welke manier ik mijn 'vermoedelijke' dyslexie aanpak kan aanpassen om zo het welbevinden van het kind te bevorderen. De aanleiding voor dit onderzoek was het gevoel dat mijn 'vermoedelijke' dyslexie aanpak zijn doel voorbij schoot. In dit onderzoek wordt er vanuit gegaan dat welbevinden een geluksgevoel is wat ontstaat als er voldoende tegemoet gekomen is aan de behoeften zoals omschreven door Maslow (1943) en Stevens (1997). Er is gekozen voor handelingsgericht werken(Pameijer & Beukering, 2009)om de behoeften van kind, ouders en mezelf in beeld te krijgen. Naast vragenlijsten om het welbevinden te meten, worden er tijdens en na de aanpak oplossingsgerichte gesprekken (Berg & Jong, 2009) gevoerd met de kinderen, om de aanpak verder af te stemmen. Uitvoering van het onderzoek levert me het volgende antwoord. Het welbevinden wordt bevorderd door aan de behoeften van het kind tegemoet te komen. Dit kan door in mijn aanpak oplossingsgerichte gesprekstechnieken in te zetten bij het handelingsgericht werken