Samenvatting

Uit ervaring blijkt dat inloophuizen maar beperkt wordt bezocht door niet-westerse kankerpatiënten. Uit verschillende studies blijkt dat nog een taboe heerst rondom kanker bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschap. Ze bespreken de ziekte niet met familieleden en/of naasten. In deze cultuur gaat het familiebelang voor het individueel belang. Familieleden worden betrokken bij het vertalen van informatie van de arts, nemen van beslissingen en verzorging tijdens de nazorg. Het tolken is voor de patiënt zwaar omdat deze hierdoor niet vrijuit kan praten met de arts en het is voor familie belastend omdat deze schaamte ervaart tijdens gesprekken. Daarnaast worden de diagnose en klachten niet altijd (goed) vertaald door de familie. Door de taalbarrière is de oudere generatie afhankelijk van familieleden, hierdoor wordt familie betrokken in het ziekteproces. Dit is in contrast met de jongere generatie. Zij betrekken familie (bijna) niet. Bij de oudere generatie neemt familie meestal de beslissingen met betrekking tot behandelingen en bij de jongere generatie denkt de familie alleen mee. Pas wanneer sprake is van een naderende dood worden beslissingen gezamenlijk genomen. Ze gaan gezamenlijk opzoek naar
alternatieven of second opinion. De familie neemt de mantelzorg op zich en schakelt bijna geen professionele hulp in. In de Turkse en Marokkaanse cultuur wordt verwacht dat kinderen voor de zieke ouder zorgen. Echter bleek dat familie wel openstaat voor professionele zorg en de patiënt ook, maar alleen wanneer het tijdelijke thuiszorg betreft.