Samenvatting

Ronde jaartallen zijn in de geschiedenis altijd en onweerstaanbaar in verband gebracht met belangrijke en radicale veranderingen. Tegen het einde van het vorige millennium wordt de Geschiedenis zelf dood verklaard, en de Kunst is er al niet veel beter aan toe. De onstuitbare opkomst van een nieuwe volkscultuur dwingt de hogere, elitaire kunst zichzelf opnieuw te legitimeren en haar plaats te bepalen. Waar houdt de low art op, en begint de high art? Is die grens nog wel scherp te trekken?
Terwijl verstokte conservatieve filosofen als Roger Scruton uit alle macht proberen de verdedigingswal rondom hun steeds kleiner wordend domein van hoge cultuur dicht te houden, wordt meer en meer terrein prijsgegeven. Lage kunst muteert naar hoge kunst,de democratisering van informatie brengt een onomkeerbare nivellering teweeg.
Hoe actueel is Danto’s kroniek van een aangekondigde dood nog, 28 jaar na het verschijnen van zijn essay? De schrijfster van dit onderzoek volgt de doodsstrijd van de kunst langs een spoor van artsen en diagnostici: Alessandro Baricco, Kees Vuyk, Hans de Hartog Jager, allen hebben ze hun eigen ideeën over oorzaak en remedie. Terwijl de vraag kan worden gesteld of het verschil tussen hoge en lage kunst nog wel relevant is, wordt gezocht naar een nieuwe terminologie om kunst van plat vermaak te kunnen onderscheiden.