Samenvatting

Uit onderzoek blijkt dat interprofessionele samenwerking het wederzijds leren en innoveren bevordert en er zo een grotere kans bestaat op betere gezondheidsuitkomsten voor mens en maatschappij. Echter interprofessioneel samenwerken is nog weinig onderzocht. Het roept de vraag op hoe dit momenteel in de sociale beroepspraktijk verloopt.
Uit het theoretisch kader blijkt dat interprofessioneel samenwerken het mogelijk maakt dat deelnemers in groepsverband met verschillende expertises een bijdrage kunnen leveren aan de gestelde problematiek. Dit houdt in dat binnen deze groepen rollen en kennisgebieden elkaar overlappen waardoor de kans op synergie toeneemt; een groter effect dan dat wat de afzonderlijke partijen in totaal kunnen bereiken. Door het grensoverschrijdend verbinden van de expertises ontstaan nieuwe ideeën die een bijdrage kunnen leveren aan de complexe problematiek van de mens of maatschappij. Interprofessioneel samenwerken is onderverdeeld in vier kerncompetentiegebieden, welke voorwaardelijk zijn voor de T-shaped professional.
Uit de resultaten komt naar voren dat bij 67% van de respondenten het interprofessioneel samenwerken in de sociale beroepspraktijk wisselend verlopen is. Dat houdt in dat zij zowel positieve als negatieve ervaringen hiermee hebben opgedaan. Slechts 13% van de respondenten gaf aan enkel positieve ervaringen te hebben en 20% enkel negatieve ervaringen. Er kan naar aanleiding van dit onderzoek gesteld worden dat interprofessioneel samenwerken niet altijd even succesvol verlopen is.
Uit de resultaten valt op te maken dat reflectie en afstemming het hoogst scoren ten aanzien van de belemmerende of bevorderende factoren. Daarnaast gaven de respondenten aan dat als er regelmatig op verschillende wijzen gereflecteerd en afgestemd wordt, dit de duidelijkheid over ieders rollen, taken en verantwoordelijkheden bevordert. In deze situaties werd de samenwerking als een eenheid ervaren. Er ontstaat cohesie tussen de deelnemers wat kenmerkend is voor een autonome groep. Dan ligt de focus niet meer op de onderlinge wisselwerking, maar op wat het individu bij kan dragen vanuit een persoonlijke betrokkenheid in relatie tot de anderen.
Tot slot adviseert de onderzoeker om een interprofessioneel curriculum en de IPS methode in samenspraak met andere onderwijsinstituten en organisaties binnen de sociale beroepspraktijk te ontwerpen waardoor synergie mogelijk wordt; een groter effect dan wat de afzonderlijke partijen in totaal zouden kunnen bereiken.