Samenvatting

Dit afstudeeronderzoek geeft inzicht in welke pastorale zorg wordt geboden aan volwassenen met jong ouderverlies en hoe deze te verbeteren. Een pastor ziet om naar de mensen, is present, luistert naar het verhaal van mensen in relatie met het Verhaal van God. Rouwen na een verlies is normaal. Rouwen is hard werken en een persoonlijk werk. Rouwpastoraat is ook troostpastoraat. Troosten kan door de rouwende zijn verhaal te laten vertellen. Jong ouderverlies is voor kinderen een trauma. Rouwen en ondertussen jezelf ontwikkelen, is loodzwaar. Kinderen gaan overleven. Dat is begrijpelijk en helpend. Ondertussen rouwen ze in stukjes. Het kan jaren duren voordat het inmiddels vaak volwassen kind het ouderverlies gaat verweven in zijn leven. Jong ouderverlies is van blijvende invloed. Het is begrijpelijk dat volwassenen na zo lang nog ‘achterwaarts rouwen’ om dit verlies. Vanuit verhalen van tien volwassenen met jong ouderverlies blijkt dat pastorale zorg vaak beperkt is gebleven tot het omzien naar het gezin als geheel tijdens de kindertijd. Er is vrijwel geen pastorale zorg geboden aan het kind zelf. Ook tijdens de volwassenperiode ontbreekt pastorale zorg. Aan persoonlijke en langdurige pastorale zorg bestaat wel behoefte. De pastorale zorg tijdens de kinderperiode kan worden geboden door present te zijn en het verlies af en toe te benoemen. De pastorale zorg op volwassen leeftijd kan worden verbeterd door te vragen en te luisteren naar ‘hun verhaal’. Het verlies blijven benoemen, kennis verspreiden over dit thema, contact met ervaringsgenoten en ruimte bieden voor vragen, huilen en klagen in de kerk zijn andere aanbevelingen.