Samenvatting

Dit kwalitatief onderzoek beoogt bij te dragen aan passende besluitvorming en ondersteuning rondom uithuisplaatsing door zicht te geven op lange-termijn-gevolgen van uithuisplaatsing en dan met name op gevolgen voor de ouder-kindrelatie. Door middel van literatuur en empirisch onderzoek wordt antwoord gegeven op de vraag: Hoe ervaren ouders en hun volwassen kinderen de doorwerking van een periode van uithuisplaatsing op de balans van geven en ontvangen in hun huidige onderlinge relatie? Uit het analyseren van semi-gestructureerde diepte-interviews met zes ouders en zes volwassenen kinderen blijkt dat de ervaringen zeer divers zijn. Er is niet altijd onderscheid te maken tussen de directe gevolgen van uithuisplaatsing en gevolgen van de ouder-kindrelatie vóór uithuisplaatsing. Uithuisplaatsing wordt over het algemeen ervaren als een interventie met positief resultaat voor balans in de relatie, maar ook een die veel leed berokkende. Ook al is uithuisplaatsing soms bevorderend voor de persoonlijke ontwikkeling van ouder en/of kind, dit hoeft niet altijd te betekenen dat het ook helpend is voor de onderlinge band. Anderzijds blijkt een uithuisplaatsing geen einde te maken aan de onverbrekelijke band en daarmee de invloed van ouders op hun kinderen. De contextuele overtuiging dat geven van erkenning en nemen van verantwoordelijkheid, gestagneerde relaties weer in beweging kan brengen, wordt in dit onderzoek bevestigd; daar waar het kind ziet dat de ouder zijn best doet en erkenning geeft voor het onrecht van het kind in het verleden, treedt er herstelt op in de balans in de relatie.