Samenvatting

In dit essay wil ik aan de hand van de tweede Korintebrief een kort maar krachtig pleidooi voeren voor de herwaardering van het ambt als biechtvader of -moeder. Biecht vraagt om een ambtsverhaal dat correspondeert met de vergeving die daarin wordt uitgesproken. Biecht vraagt om zwakkelingen en dwazen die zelf een levend getuigenis zijn van de verzoening in Christus. Juist de biecht kan in onze tijd een praktijk zijn die een schuldige mensheid hoop kan geven en de eenzaamheid en eindeloosheid van schuld doorbreken. Het is het geschenk van de ruimte van vergeving om het hart te luchten en bevrijd te kunnen leven: ‘rituals that invite us to confess our sins are actually gifts,’ schrijft James K.A. Smith treffend. Het profetische alternatief van verzoening is een geschenk aan deze wereld. Maar hoe moet ambt eruit zien, als het dit verhaal verzoening niet alleen moet vertellen, maar vooral ook leven?