Samenvatting

Vergeving en exoneratie bieden een veelbelovende weg naar (inter)persoonlijke heling en kunnen bijdragen aan het effectief doorbreken van disfunctionele intergenerationele patronen binnen families. Gezien er weinig bekend is over de werkzame elementen die bijdragen aan vergeving binnen ouder-kindrelaties, luidt de hoofdvraag van dit kwalitatieve onderzoek: “Wat heeft niet-religieuze volwassen kinderen naar eigen zeggen geholpen in het proces van vergeving van het vroegere schadelijke en pijnlijke optreden door hun ouder(s) en in welke mate komen deze ervaringen overeen met het contextuele concept exoneratie?” Om deze vraag te beantwoorden is gebruik gemaakt van verschillende onderzoeksmethoden, namelijk: semigestructureerde interviews en een focusgroep-interview. Er zijn zeven niet-religieuze volwassen kinderen geïnterviewd die hun ouder(s) hebben vergeven. De belangrijkste bevindingen uit deze interviews zijn voorgelegd aan een focusgroep bestaande uit een mix van vijf (contextueel) therapeuten die werken met exoneratie en/of vergeving. Vergeving lijkt net als exoneratie de balans van geven en ontvangen weer in beweging te brengen, waarbij volwassen kinderen zich weer oprecht kunnen verbinden met de ‘mens’ die hun ouder ook is. Deze verbinding overstijgt generaties. Helpend hierin is erkenning van de ouder en/of anderen, het verhaal van de ouder (gedeelde familiegeschiedenis) kunnen zien en begrijpen, het komen tot zelfafbakening en zelfvalidatie (waardoor het volwassen kind zichzelf als ook zijn/haar ouder kan aannemen) en steun van hulpbronnen. Dit resulteert erin dat eenieder weer zijn/haar rechtmatige plek in de familiestructuur kan innemen. Vergeven vanuit het hart schept ruimte om elkaar opnieuw vanuit openheid te ontmoeten waarbij het ‘geven en ontvangen’ weer kan stromen.