Samenvatting

Uit onderzoek blijkt dat het succes van behandeling samenhangt met de betrokkenheid van ouders. De afstand tot thuis neemt toe bij iedere residentiële plaatsing in jeugdzorginstellingen. Doel van dit onderzoek is om zicht te krijgen op hoe ouders ervaren erkenning te krijgen van hulpverleners. De centrale onderzoeksvraag is: 'Hoe ervaren ouders van een kind met een licht verstandelijke beperking, dat zij door hulpverleners in een residentiële jeugdzorginstelling erkenning krijgen voor het geven aan hun kind?' Het onderzoek is uitgevoerd middels literatuurstudie, tien diepte-interviews en een focusgroep met zeven hulpverleners. Volgens de literatuur hebben adolescenten met een licht verstandelijke beperking ouders langer nodig, wat veel van ouders vraagt. Ouders als partner in de hulpverlening zien is nodig, omdat ouder en kind met elkaar verbonden blijven. Erkenning voor ouders kan vanuit de contextuele theorie leiden tot groei als individu en gezin. Dit heeft verbinding met de balans van geven en ontvangen en draagt bij aan de samenwerkingsrelatie met het gezin. Uit de interviews blijkt dat ouders vooral ervaren erkenning te ontvangen vanuit systemisch werkers. Dit blijkt bevorderend voor de samenwerking en betrokkenheid bij de behandeling. Het wordt gemist wanneer er geen systemische inzet is. Systemisch werk blijkt ook vanuit de focusgroep belangrijk. Vanuit de literatuur, interviews en de focusgroep blijkt dat erkenning geven essentieel is in de residentiële jeugdzorginstelling. Twee respondenten hebben erkenning gemist, door zich onbegrepen te voelen of door gebrek aan systemisch werk. Dit heeft invloed op hun betrokkenheid in de behandeling van het kind.