Samenvatting

Omgangsbegeleiding wordt doorgaans aangeboden vanuit het perspectief dat het voor het welzijn van het kind essentieel is om contact te onderhouden met beide biologische ouders. Deze begeleiding wordt vaak verplicht gesteld, zowel voor kinderen als voor ouders. Er bestaat echter weinig begrip over hoe kinderen deze ondersteuning ervaren en hoeveel ruimte ze ervaren voor loyaliteit naar hun ouders. Om dit beter te begrijpen, is de volgende onderzoeksvraag geformuleerd: “In welke mate krijgt loyaliteit tussen ouder en kind ruimte bij omgangsbegeleiding?” Door middel van kwalitatief onderzoek is getracht vast te stellen in hoeverre er ruimte is voor loyaliteit tussen kinderen en hun ouders tijdens omgangsbegeleiding. Om deze vraag te beantwoorden, zijn diverse onderzoeksmethoden gebruikt. Dit omvat onder meer negen semi- gestructureerde interviews met omgangsbegeleiders, alsook een focusgroep met zes jeugdbeschermers met ervaring in omgangsbegeleiding. De verkregen data zijn inductief geanalyseerd. Uit het onderzoek is gebleken dat de mate waarop kinderen de ruimte krijgen voor de loyaliteit naar hun ouders bij omgangsbegeleiding doorgaans beperkt is. Er is veelal sprake van wantrouwen en conflicten tussen ouders, wat resulteert in een gebrek aan toestemming voor het kind om contact te hebben met de niet-verzorgende ouder. Loyaliteit komt hierdoor onder druk te staan. Tegelijkertijd biedt omgangsbegeleiding de gelegenheid om contact te hebben met beide ouders, waardoor kinderen de ruimte krijgen om zich te verhouden tot de loyaliteit naar de niet-verzorgende ouder en om een beeld kunnen vormen van deze ouder. Het moment van omgang ervaren kinderen doorgaans als positief, maar het gaat gepaard met een worsteling achteraf.