Samenvatting

Milieucriminaliteit heeft ernstige gevolgen voor de natuur, de veiligheid en gezondheid van individuen en de economie. Onder milieucriminaliteit wordt onder meer verstaan ​​het illegaal lozen van afval in bodem of water, het dumpen van drugsafval (giftig afval afkomstig van de productie van synthetische drugs dat in natuurgebieden wordt gedumpt), illegale uitstoot door de zware en/of chemische industrie, mestfraude en de illegale handel in (giftig) afval. Alleen al in Nederland bedraagt ​​de schade veroorzaakt door milieucriminaliteit enkele miljarden euro’s per jaar. De wet is een belangrijk instrument om milieucriminaliteit te verminderen of te voorkomen. Uit onderzoek van de afgelopen jaren blijkt echter dat er onvoldoende inzicht is in het systeem van toezicht en handhaving om milieucriminaliteit aan te pakken. Zo is er meer inzicht nodig in het functioneren van en eventuele knelpunten in de strafrechtsketen bij de aanpak van overtredingen van het omgevingsrecht. Uit onderzoek moet blijken welk strafrecht of bestuursrechtelijk antwoord of sanctie het meest geschikt is voor specifieke vormen van milieucriminaliteit en typen daders. In deze bijdrage richten we ons eerst op de bestuurs- en strafrechtelijke contexten van de omgang met overtredingen van het milieurecht. Hierna gaan we in op de vraag wat er uit eerder onderzoek bekend is over het functioneren van het systeem van toezicht op het omgevingsrecht in Nederland. Vervolgens staan ​​we stil bij de vraag: Wat weten we eigenlijk over de effecten van (strafrechtelijke) sancties