Samenvatting

Voor het onderzoek ‘De gewenste multidisciplinaire samenwerking voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen’ heeft Stichting Pleeggezinnen Centrale Suriname (verder benoemd in het verslag als SPCS)1 haar bezorgdheid uitgesproken over het feit dat er beter samengewerkt moet worden om de kinderen in Suriname zo goed mogelijk te kunnen helpen. De stichting ervaart namelijk dat zij niet tot nauwelijks worden ingezet in het kinderbeleid en willen daarom weten wat een aantal belangrijke netwerkpartners verwachten van een samenwerking. Dit onderzoek is erop gericht om de samenwerking tussen SPCS en haar netwerkpartners beter te laten verlopen, opdat het kind beter en sneller wordt geholpen. De netwerkpartners zijn in dit geval het Bureau voor Familierechtelijke Zaken (verder benoemd in het verslag als BuFaZ) en vier medische maatschappelijke diensten van de vier ziekenhuizen in Paramaribo (Academisch Ziekenhuis Paramaribo, ’s Lands Hospitaal, Sint Vincentius Ziekenhuis en Diakonessenhuis). Om meer inzicht te kunnen krijgen in de meerwaarde van een multidisciplinaire aanpak van kindermishandeling in Suriname hebben deze verschillende instanties het onderzoek ondersteund.
Het doel van dit onderzoek was om te achterhalen wat de gewenste multidisciplinaire samenwerking is tussen SPCS, BuFaZ en vier medische maatschappelijke diensten van vier ziekenhuizen in Paramaribo. Hierdoor stond de volgende vraagstelling centraal in dit onderzoek: Hoe ziet volgens SPCS, BuFaZ en vier medische maatschappelijke diensten de gewenste multidisciplinaire samenwerking tussen hen eruit rondom kinderen die niet meer thuis kunnen wonen?
Om antwoord te kunnen geven op deze hoofdvraag heeft dit onderzoek zich gericht op een theoretisch kader en een praktijkonderzoek. Binnen het theoretisch kader is er onderzocht wat een multidisciplinaire samenwerking is, waar professionals tegenaan lopen binnen een multidisciplinaire samenwerking en wat er in de theorie staat over de samenwerking tussen organisaties. Het praktijkonderzoek heeft zich gericht op de taken en procedures van de instanties, wat de instanties verstaan onder multidisciplinaire samenwerking, hoe ze de huidige samenwerking ervaren, wat ze willen zien van een gezamenlijk inzet door verschillende disciplines en als laatst welke aandachtspunten ze zien in deze gezamenlijk inzet. Hiervoor zijn interviews afgenomen met de medewerkers van SPCS, het hoofd en onderhoofd van BuFaZ en medische maatschappelijke werkers van de vier ziekenhuizen in Paramaribo. Daarnaast is een medische maatschappelijk werker van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo geobserveerd en is het instrument ‘photovoice’ toegepast op de medewerkers van de stichting.
Geconcludeerd kan worden dat er een begin is gemaakt voor een multidisciplinaire samenwerking, maar dat SPCS haar interne zaken eerst in orde moet hebben om een start te kunnen maken. Daarnaast zijn er onduidelijkheden over de route die genomen moet worden voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen, doordat er geen wederzijds vertrouwen is en de communicatie tussen de instanties stroef verloopt. Door middel van dit onderzoek heeft de stichting inzicht gekregen in de gewenste multidisciplinaire samenwerking volgens de netwerkpartners. Als aanbeveling is daarom meegegeven om de interne zaken van SPCS eerst op te lossen en om daarna verder te gaan kijken naar de multidisciplinaire samenwerking met BuFaZ en de vier medische maatschappelijke diensten van vier ziekenhuizen in Paramaribo.
Op basis van de resultaten en aanbevelingen is er een adviesrapport opgesteld om SPCS te adviseren met betrekking tot een toekomstige multidisciplinaire samenwerking met BuFaZ en de vier medische maatschappelijke diensten van vier ziekenhuizen in Paramaribo. Het adviesplan is zodanig opgesteld dat er een geadviseerde volgorde is aangehouden om het doel te kunnen bereiken voor in de toekomst