Samenvatting

Theatermakers maken voorstellingen vanuit een noodzaak om een boodschap of overdenking mee te geven, aldus Matt Omasta (2011). MAAS Theater en Dans wilde bij “Hallo Familie” een overdenking delen en laten zien hoe familieperikelen vanuit een kind beleefd worden. Het publiek kreeg een kijkje in het hoofd en de fantasie van een kind. Werkelijkheid en droomwereld liepen doorelkaar, een effect dat een publiek in verwarring kan brengen. Deze verwarring kan de betrokkenheid doen afnemen. Maar verwarring en abstractie kan er soms ook voor zorgen dat een publiek aandachtiger wordt. Een te letterlijke boodschap in een voorstelling kan zelfs weerstand oproepen. In de voorstelling “Black Memories” van o.a. Aya Danstheater werd het publiek uitgedaagd om zich te verplaatsen in de ervaringen van racisme van de zwarte medemens. Het publiek kreeg dit perspectief echter meerder malen in vertelvorm letterlijk toegelicht. Het publiek hoefde zelf weinig meer in te vullen. Als toeschouwer werd ik lui, bovendien groeide er een weerstand tegen de, door herhaling, betuttelende toon. Ook een educatieprogramma kan teveel uitleggen. Het is moeilijk te bepalen hoe en hoeveel een publiek vooraf geïnformeerd moet worden, zodat zij betrokken de boodschap van de theatermaker meekrijgt. Een goed educatieprogramma helpt theatermakers bij het vormen van een betrokken publiek en het overbrengen van hun boodschap of vraagstuk. Vanuit deze twee doelen luidt de onderzoeksvraag: Welke kennis op het gebied van theatersemiotiek hebben leerlingen (in diverse leeftijdscategorieën) nodig om hun betrokkenheid bij een voorstelling te vergroten?