Samenvatting

De aanleiding
Sinds de kredietcrisis is het aantal woningverkopen verdubbeld. De verwachting is dat deze marktbeweging ten gevolge van schaarste niet langer zal doorzetten (Vastgoed Actueel 1, 2018). Door de schaarste neemt de gemiddelde huizenprijs en omloopsnelheid toe. De opkomst van het internet heeft ervoor gezorgd dat meer informatie beschikbaar is dan ooit. De mogelijkheden van het internet, in combinatie met de huidige situatie op de woningmarkt, maakt het voor de consument gemakkelijker om zonder makelaar een woning te (ver)kopen. Het aantal personen dat zonder tussenkomst van een makelaar een woning (ver)koopt neemt dus toe. Internetmakelaars spelen hierop in door participatie van de opdrachtgever aan te moedigen in ruil voor een goedkoper makelaarsproduct. Traditionele makelaars verlagen hierdoor noodgedwongen courtages om werkzaam te kunnen blijven. Dit draagt echter niet bij aan de continuïteit van een makelaardij. Directeur van branchevereniging VBO geeft aan dat makelaardijen op zoek moeten naar alternatieve verdienmodellen. Bestaande verdienmodellen uit andere branches kunnen voor vernieuwing in de markt zorgen (de Voogt 1, 2018).
 
Theoretisch kader
Een makelaar is een tussenpersoon die het makelaarsberoep uitoefent. Hierbij wordt een prominente rol op de markt voor onroerende goederen ingenomen. De makelaar kan betrokken zijn bij zowel de koop en verkoop van zowel woningen als bedrijfsobjecten (Dammingh 1, 2002). De traditionele makelaar gebruikt volgens Vastgoed Actueel 4 (2014) het courtagemodel, vast tarief of het verdienmodel uurtje factuurtje. Met het courtagemodel wordt een percentage van de koopprijs als loon geïnd. Bij het vast tarief wordt voortijdig een vast tarief overeengekomen. Bij het verdienmodel uurtje factuurtje wordt een uurloon verrekend met het aantal gewerkte uren.
 
Zoals branchevereniging VBO al aangaf kunnen bestaande verdienmodellen uit andere branches een invulling geven (de Voogt 1, 2018). Hiervoor zijn andere branches binnen de zakelijke dienstverlening onderzocht. Een bedrijf dat dienstverlening als kernactiviteit heeft en hierbij bemiddelt met- of advies uitbrengt aan particulieren over rechtsgeleerdheid, financiële producten en/of onroerende zaken behoort tot de zakelijke dienstverlening. Binnen de zakelijke dienstverlening is behoefte aan meer flexibiliteit. In het kader van de alternatieve verdienmodellen is een viertal verdienmodellen nader onderzocht. Bij het verdienmodel percentage over extra omzet wordt de ondernemer meer beloond over een extra resultaat. Het abonnement kenmerkt een continue stroom aan inkomsten, verdeeld over een tijdvak. In het kader van dropshipping worden producten of diensten aangeboden die in eigendom van een derde zijn (Heinen, 2018). Met het cafetariamodel wordt een basisproduct afgenomen, deze kan worden uitgebreid met verschillende aanvullingen (Happe, 2016).
 
Met behulp van een multicriteria-analyse zijn de nader onderzochte verdienmodellen met elkaar geconfronteerd op basis van verschillende relevante criteria. Deze methode waarborgt de kwaliteit van het besluitvormingsproces en schrijft dus niet voor hoe een beslissing gemaakt moet worden (Reinshagen, 2007). Op basis hiervan bestaat de lijst met verdienmodellen uit het cafetariamodel, abonnement, vast tarief en het courtagemodel. Naast de lijst met verdienmodellen is in het kader van de behoefte aan flexibiliteit ook een taakverdeling opgemaakt. Een goed verdienmodel bestaat daarnaast uit meer dan enkel een beschrijving. De oplossing is een instrument waar naast de kostprijs, ook het risico en een winstmarge wordt behaald.
 
Om dit onderzoek een extra verdiepingsslag te geven wordt onderzocht welke doelgroep een voorkeur naar een bepaald verdienmodel heeft. De doelgroep van een verdienmode